Ik zit dan wel geen hele dagen meer in de Leidse UB, af en toe moet er toch gestudeerd worden. Toen ik gisterenochtend terugkeerde naar de Bibliothéque de la Sorbonne (mijn lieftallige weekendbezoek vertoefde enkele uren in het Louvre, dus had ik even tijd om te studeren) en deze gelukkig niet gesloten aantrof vanwege een of andere staking, kon ik gelukkig even aan de slag. Er moet nu toch best veel gebeuren voor mijn scriptie, dus ik installeerde me aan één van de lange tafels in de bieb. Bibliotheken in Parijs zijn per definitie overvol (soms staan er zelfs rijen voor de deur!) en als je een stoel en klein stukje tafelblad hebt kunnen bemachtigen, dan moet je in je vuistjes knijpen. De bibliotheek van de Sorbonne is een mooie bibliotheek, maar het systeem is toch even wennen. Je komt binnen via een poortje dat opengaat na lezen van je lenerspas. Dan is het uitermate belangrijk dat je een geel velletje papier meeneemt (om boeken aan te vragen geloof ik). Vergeet je dat mee te nemen, dan wordt je bij verlaten van de bieb getackeld door een bibliothecaris (zo overkwam mij toen ik voor een koffiebreak naar buiten wilde) want het gaat niet om het feit of je wel of niet boeken komt lenen, het gaat om Het Principe, en dat is hier in Frankrijk een gewichtig iets. Goed, na het binnenkomen zonder geel papiertje installeerde ik me aan een tafel. Mijn Hollandse benen leverden een klein probleem op met stoel en tafelrand, maar over het algemeen vind ik het er prettig toeven. Niks geen beton en TL-buizen zoals in Leiden maar een oude zaal met boeken, muurschilderingen en lampen zoals lampen in een bibliotheek eruit horen te zien. Je spullen mag je gewoon meenemen trouwens, dat is ook wel erg makkelijk.
Ik installeerde me met mijn spullen, schetste een nieuwe woordspin, las wat artikelen en legde mijn nieuwste boekaanwinst vast voor me. Dat is een klein boekje dat ik in een filosofieboekwinkel had aangeschaft, met de titel Qu'est-ce qu'une image?. Interessant voor mijn scriptie én omdat ik voor het vak bij professor Genet een presentatie moet houden over iconografie en image. Maar met deze geste (het boekje voor mij op tafel neerleggen) verbrak ik een -zo bleek later- oude traditie. Wat bleek, zo zou mijn overbuurman mij later bij de koffie uitleggen, filosofiestudenten dragen allen een boekje uit deze lijn bij zich, weten zo elkaar te identificeren en groeten elkaar dan ook. En als je dan het meisje tegenover je met zo'n boekje toch maar voor de zekerheid vraagt wat ze studeert (gezien alle andere paperassen en de uitermate kunstzinnige woordspin die er op zijn kop gezien nog boeiender uitziet) en ze antwoordt geschiedenis, dan is er toch weer een evenwicht verstoord!
Ik raakte eigenlijk in gesprek met deze overbuurman omdat hij mij vroeg of ik wellicht Engelse was (Hij zag me namelijk schrijven in het Engels). Nu levert het antwoord dat ik néerlandaise ben, standaard de vraag op 'irlaindaise???', dus ik antwoordde nu direct maar met 'Nee, uit Nederland'. Deed er verder niet toe, want de jongen wil vanaf september naar Cambridge en wil graag zijn Engels oppoetsen. Als je een taal nooit spreekt, verstoft het, dus vandaar zijn vraag of ik zo nu en dan even Engels met hem zou willen praten. Nou vind ik het wel leuk, zoveel Fransen ontmoet ik nu ook weer niet in mijn voornamelijk Engelstalige programma, dus ik stemde in. Er ging nog even over tafel dat hij me er wel voor wilde betalen (!) maar ik heb het even teruggeschroefd naar niveautje respectabel door voor te stellen dat we dan ook Frans praten zodat ik dát kan oefenen. En zo rolde ik een Tandem-schap in, iets dat op universiteiten altijd iets zeer gewenst is door studiecoördinatoren, maar nooit echt van de grond lijkt te komen. En dat op een maandagochtend in de bieb! Toen ik hem later dus nog even sprak toen ik koffie ging drinken, heb ik het 'date'element van het verhaal weggenomen door voor stellen dat hij ook met mijn Mastergenoten zou oefenen, iedere dag van de week één. Is dat direct ook opgelost. En zijn enthousiaste voorstel van 9 uur op maandagochtend heb ik gelukkig weten te veranderen in 10 uur. Engels met me praten prima, maar als mijn ochtendhumeur me nog parten speelt, ben ik niet zo'n behulpzame gesprekspartner!
Toen ik bij verlaten van de bibliotheek mijn gele (lege!) velletje op de stapel mikte en ook nog een bekende tegenkwam, voelde ik me Echte Sorbonne Student. Om daarna de rest van de middag door te brengen in de stijl van mijn voorgaande weken Parijs. Beetje slenteren door de Montmartre, een crêpe gegeten en bij een straatbandje staan luisteren. Ik ben hier ook heen gekomen om te studeren, dus als ik dat af en toe weet in te plannen, kan ik daarna des te meer genieten van de chillmomentjes zoals in de zon bij de Sacre Coeur. En die Tandem, die is in ieder geval in de pocket.
dinsdag 29 januari 2008
donderdag 24 januari 2008
Van die liefdesperikelen
Relaties ontstaan nooit volgens bepaalde vaste regels. Naast het opbloeien van bepaalde warme gevoelens zijn er bijvoorbeeld meerdere reacties mogelijk aangaande het opmerken van de minder plezante dingen. voorbeeld 1: je ziet ze überhaupt niet (wellicht na langere tijd wel), voorbeeld2: je ziet ze en ze smoren je kriebels in de kiem, voorbeeld 3: je ziet ze maar ze wegen gewoonweg niet op tegen de polonaise van vlinders in je buik. Kijk, mijn ontluikende liefde voor Parijs valt duidelijk onder voorbeeld drie. Wellicht wat vreemd om te spreken van een beginnende relatie (of liever gezegd daten) met een stad, maar het past in bepaalde opzichten volledig. Ik sta 's ochtends te dralen voor mijn garderobe omdat ik twijfel wat ik aan moet trekken (ook als ik een rondwandeldag heb en niemand zal tegenkomen die ik ken, want dat kan dus in een stad van dit formaat). Ik moet glimlachen als ik terugdenk aan bepaalde ontmoetingen en momenten met het object van mijn affectie (o.v.m.a.) in kwestie (het helpen oversteken van de dame in Montparnasse en het daaropvolgende gesprek, mijn bestelling van een crêpe bij een tentje bij Rue Mouffetard waarbij het eigenlijk klonk alsof ik iets heeeel anders wilde hebben). Het feit dat de Grijns over het algemeen niet van mijn zijde wijkt als ik op straat loop -zelfs in de regen, zoals vandaag- zegt eigenlijk al genoeg. Sterker, als ik 's avonds op mijn kloosterbedje neerplof lig ik gerust nog een paar minuten te grijnzen. Gewoon, naar het plafond.
Maar, zoals ik al zei, past mijn reactie op de minder plezante gewoonten van Parijs in reactievoorbeeld drie. Ik zíe de minder fijne dingen zeker. Om maar een paar dingen te noemen (anders ben ik zo weer terug bij een grimmige blog): Parijzenaren zijn niet aardig te noemen. Natuurlijk, er zijn uitzonderingen maar over het algemeen betreft het chagrijnige, een tikkie arrogante en niet-tolerante mensen. Gisteren probeerde ik in de Sephora de bodylotion van de eigen lijn van Sephora te vinden. Dat ging ik dus maar even vragen. En helaas kwam het er niet helemaal soepel uit (beginnen over lait corps - dat had ik even gespiekt op een dure tube die ik wél kon vinden- is altijd beter dan beginnen in het Engels. Maarja, als de persoon in kwestie zich helemaal niet flexibel opstelt wordt het toch moeilijk als je niet uit je woorden komt). Jammer als je dan wordt afgesnauwd. Als je een deur voor iemand openhoudt is een bedankje zeer uitzonderlijk, en zo kan ik nog wat voorbeelden noemen van zure types in het dagelijks leven.
Een andere nare gewoonte die ik zelfs vóór het aanhalen van de banden met het o.v.m.a. al had voorzien, zijn de stakingen. Frankrijk is bij uitstek een land om lekker regelmatig te gaan staken, maar toch hoopte ik dat de hinder beperkt zou blijven die ik zou ondervinden van deze wijze van het overbrengen van een mening. Dat duurde dus drie weken, want vandaag toen ik vol goede moed met mijn artikelen voor mijn scriptie naar de Sorbonne bieb toog, werd mijn voortgang bij de ingang van de bibliotheek al stilgezet door een A4tje op de deur waarop mij werd medegedeeld dat de bibliotheek vanwege een staking de gehele dag gesloten zou zijn. Reden weet ik niet, maar dat heb ik ook maar aan niemand gevraagd omdat ik even geen zin had in een Groot Rood Verhaal. (Ja, dat werkstuk over de Red Scare in mijn tweede jaar heeft erin gehakt..) Gelukkig wist ik de bibliotheek van de vakgroep Geschiedenis van de Middeleeuwen nog te vinden, dus toen ben ik daar maar gaan zitten. En zo kon ik vandaag toch nog een goede studiedag maken!
Irritatiemomenten 's ochtends vroeg zijn niet best: als een dakloze meneer (helaas zonder baan, zonder huis, met 5 kinderen en 8 zieke broertjes) om 9 uur in de metro een speech houdt waarin hij om geld vraagt, op volume 15 praat om de rest van de coupé ook te bereiken maar toevallig naast jouw linkeroor staat, dan kan hij natuurlijk wel fluiten naar je geld (want in dat linkeroor is nu ook een fluittoon te horen die de rest van de dag niet meer verdwijnt).
Al die kleine dingen, gewoonten van Parijs omdat het nu eenmaal een grote stad is, zorgen zo af en toe voor wat agressiemomenten. En veel ervan zag ik al aankomen voordat ik hierheen vertrok, omdat bepaalde dingen te verwachten waren. Maar die vlinders.. die zijn gewoon te hard aan het kriebelen. Kwestie van outnumbered zijn, de nukkige gevoelens kunnen er niet tegenop. De heerlijke momenten met een koffietje in een park, de wandelingen waarbij ik bij een willekeurig metrostation uitstap en gewoon ga rondlopen, de fijne kleine cafés, de universiteit waar ik leuke vakken doe (Franse taalles is deze week begonnen. Heftig, maar heel erg leuk!), het ontdekken van een fijne bakkerij in de buurt van de Sorbonne, al die zaken zorgen ervoor dat ik voorlopig lekker blijf zitten in de verliefde beginfase. Dan sta ik gewoon wel iets eerder op om een outfit uit te zoeken. En ach, als ik het een keer echt niet weet: alles staat toch mooi bij een Grijns.
Maar, zoals ik al zei, past mijn reactie op de minder plezante gewoonten van Parijs in reactievoorbeeld drie. Ik zíe de minder fijne dingen zeker. Om maar een paar dingen te noemen (anders ben ik zo weer terug bij een grimmige blog): Parijzenaren zijn niet aardig te noemen. Natuurlijk, er zijn uitzonderingen maar over het algemeen betreft het chagrijnige, een tikkie arrogante en niet-tolerante mensen. Gisteren probeerde ik in de Sephora de bodylotion van de eigen lijn van Sephora te vinden. Dat ging ik dus maar even vragen. En helaas kwam het er niet helemaal soepel uit (beginnen over lait corps - dat had ik even gespiekt op een dure tube die ik wél kon vinden- is altijd beter dan beginnen in het Engels. Maarja, als de persoon in kwestie zich helemaal niet flexibel opstelt wordt het toch moeilijk als je niet uit je woorden komt). Jammer als je dan wordt afgesnauwd. Als je een deur voor iemand openhoudt is een bedankje zeer uitzonderlijk, en zo kan ik nog wat voorbeelden noemen van zure types in het dagelijks leven.
Een andere nare gewoonte die ik zelfs vóór het aanhalen van de banden met het o.v.m.a. al had voorzien, zijn de stakingen. Frankrijk is bij uitstek een land om lekker regelmatig te gaan staken, maar toch hoopte ik dat de hinder beperkt zou blijven die ik zou ondervinden van deze wijze van het overbrengen van een mening. Dat duurde dus drie weken, want vandaag toen ik vol goede moed met mijn artikelen voor mijn scriptie naar de Sorbonne bieb toog, werd mijn voortgang bij de ingang van de bibliotheek al stilgezet door een A4tje op de deur waarop mij werd medegedeeld dat de bibliotheek vanwege een staking de gehele dag gesloten zou zijn. Reden weet ik niet, maar dat heb ik ook maar aan niemand gevraagd omdat ik even geen zin had in een Groot Rood Verhaal. (Ja, dat werkstuk over de Red Scare in mijn tweede jaar heeft erin gehakt..) Gelukkig wist ik de bibliotheek van de vakgroep Geschiedenis van de Middeleeuwen nog te vinden, dus toen ben ik daar maar gaan zitten. En zo kon ik vandaag toch nog een goede studiedag maken!
Irritatiemomenten 's ochtends vroeg zijn niet best: als een dakloze meneer (helaas zonder baan, zonder huis, met 5 kinderen en 8 zieke broertjes) om 9 uur in de metro een speech houdt waarin hij om geld vraagt, op volume 15 praat om de rest van de coupé ook te bereiken maar toevallig naast jouw linkeroor staat, dan kan hij natuurlijk wel fluiten naar je geld (want in dat linkeroor is nu ook een fluittoon te horen die de rest van de dag niet meer verdwijnt).
Al die kleine dingen, gewoonten van Parijs omdat het nu eenmaal een grote stad is, zorgen zo af en toe voor wat agressiemomenten. En veel ervan zag ik al aankomen voordat ik hierheen vertrok, omdat bepaalde dingen te verwachten waren. Maar die vlinders.. die zijn gewoon te hard aan het kriebelen. Kwestie van outnumbered zijn, de nukkige gevoelens kunnen er niet tegenop. De heerlijke momenten met een koffietje in een park, de wandelingen waarbij ik bij een willekeurig metrostation uitstap en gewoon ga rondlopen, de fijne kleine cafés, de universiteit waar ik leuke vakken doe (Franse taalles is deze week begonnen. Heftig, maar heel erg leuk!), het ontdekken van een fijne bakkerij in de buurt van de Sorbonne, al die zaken zorgen ervoor dat ik voorlopig lekker blijf zitten in de verliefde beginfase. Dan sta ik gewoon wel iets eerder op om een outfit uit te zoeken. En ach, als ik het een keer echt niet weet: alles staat toch mooi bij een Grijns.
zondag 20 januari 2008
The Return of The Grijns
Na de zwarte berichtjes van begin deze week kan ik gelukkig weer wat andere geluiden laten horen. Alle lieve berichtjes vanuit Nederlands hebben daar aan bijgedragen, en gelukkig kwam ik er in de loop van de week achter nog steeds verliefd op deze stad te zijn. Alle administratierompslomp (pasjes etc.) nog een keer doorstaan stond niet echt hoog op mijn wish list maar verliep toch soepel, als ware ik een professioneel bureaucratie-doorloper. Nieuw paspoort is in de maak (met de meest afschuwelijke pasfoto allertijden: moest ik maken in een machine in de hal van de ambassade. Omdat ik geen 'eigen' geld meer had en mijn geleende geld niet wilde verspillen nam ik geen risico met de nieuwe richtlijnen en keek zo serieus mogelijk. Resultaat: een foto waarop ik zo gecast zou kunnen worden als zombie in Buffy the Vampire Slayer..) en ik heb uiteindelijk na 3 pogingen ook weer een nieuwe studentenpas weten te bemachtigen. Die ik diende te betalen met -jawel- een cheque. Voor het enorme bedrag van € 7,62 was een cheque de enige optie, dus werd ik naar La Poste gestuurd om daar een cheque te laten maken. De beamte aan het loket kon niet geloven dat ik geen cheques had ('Nederlandse rekening? Dat is toch Europa, dan mag je je cheques hier gewoon gebruiken hoor!' 'Nou meneer, in Nederland hebben we het cheque-systeem een jaar of vijf geleden al gelaten voor wat het is.') 6 euro extra lichter (voor de moeite) had ik gelukkig uiteindelijk toch mijn kaart te pakken. Mét een normale foto, want mijn vorige foto stond nog in het systeem. Pfieeuw.
Verder had ik dit weekend mijn eerste bezoek, ben ik in Disneyland geweest en heb ik mede daardoor de Grijns weer volledig teruggevonden. Als afsluiter voor dit korte berichtje een opsomming van wat van die oorzaken voor The Return of the Grijns:
- de meneer die op Place de Vosges aan Patries en mij (chillend op een bankje) vroeg: 'Voulez-vous faire connaissance?' Euh, NON?
- de sticker die ik op een Parijse scooter zag met de tekst J'aime rien, je suis Parisien
- de heerlijke brunch in Le Marais vandaag
- het met 10 man gratis binnenkomen van een hippe club omdat een van ons iemand kende die weer iemand kende die de portier kende. Génial!
- De Teacups in Eurodisney (briljant, evenals Dombo trouwens)
- Mijn nieuwe Moleskine die nu alweer een paar topwinkels/cafés/bars bevat!
Verder had ik dit weekend mijn eerste bezoek, ben ik in Disneyland geweest en heb ik mede daardoor de Grijns weer volledig teruggevonden. Als afsluiter voor dit korte berichtje een opsomming van wat van die oorzaken voor The Return of the Grijns:
- de meneer die op Place de Vosges aan Patries en mij (chillend op een bankje) vroeg: 'Voulez-vous faire connaissance?' Euh, NON?
- de sticker die ik op een Parijse scooter zag met de tekst J'aime rien, je suis Parisien
- de heerlijke brunch in Le Marais vandaag
- het met 10 man gratis binnenkomen van een hippe club omdat een van ons iemand kende die weer iemand kende die de portier kende. Génial!
- De Teacups in Eurodisney (briljant, evenals Dombo trouwens)
- Mijn nieuwe Moleskine die nu alweer een paar topwinkels/cafés/bars bevat!
dinsdag 15 januari 2008
Umbrella -ella -ella, part two
... Na gisteren kan ik vandaag helaas nog geen vooruitgang melden wat betreft de Grijns. Gisteren, dat voelde vandaag als een rooskleurige, prettige dag. Vandaag heb ik namelijk ervaren hoe het is om bestolen te zijn.
...
Zat koffie te drinken in het café beneden in de Maison Internationale (dat grote gebouw hier op de Cité U waarvan ik in een vleugel woon), en daar is mijn tas vanmiddag gejat. Met daarin zo'n beetje alles. Toch een leuke taak om een lijst te maken van alle spullen die nu kwijt zijn (die ik zo'n beetje dagelijks meesleep, want er past een hoop in zo'n kleine tas hoor!). En dan vooral een hoop spullen van emotionele waarde, ik heb de 'eerlijke vinder' in ieder geval geen pakketjes flappen nagelaten, maar 'slechts' ongeveer 25 euro cash. Ik ga niet alles opnoemen dat wel kwijt is, want dan begin ik opnieuw met de waterlanders, maar kan jullie de 'hoogtepunten' van de lijst toch niet onthouden:
- mijn zeer geliefde Moleskine met daarin ook die aantekeningen van gisteren
- for that matter, mijn notitieboek met al mijn scriptieaantekeningen so far
- mijn Nederlandse mobiel (byebye Sony-die-lijkt-op-een-pinpas, ben voorlopig dus niet meer te bereiken op dat nummer)
- oja en al mijn pasjes. Zowel bank- en overheidgerelateerd als alle pasjes die ik met pijn en moeite in de afgelopen weken heb vergaard bij bibliotheek, universiteit et cetera
Ach, zo is het wel voldoende om een beeld te geven van de schrik, realisatie van vermiste zaken en de boosheid die ik vandaag heb ervaren. Kan nu allemaal adviezen gaan uitdelen over 'pas goed op je tas, anders overkomt je wat mij overkwam', maar het is zo nasty dat ik dus wél voorzichtig was (tas in het midden van ons zessen onder tafel, niet alleen gelaten et cetera). Het is dus echt waar dat een dief toch wel te pakken krijgt wat ie op het oog heeft. (Desalniettemin, let toch maar wel goed op je spullen, maak het ze in ieder geval zo moeilijk mogelijk) Vandaag heb ik mij dus nog een niveautje dieper in de Franse bureaucratie gestort.
Gelukkig zaten mijn metrokaart en Franse mobiel in mijn jaszak dus ik kon in ieder geval naar de gendarmerie komen en ook gelukkig: heb hier al wel een sociaal safety net dat me dan wel financieel, dan wel met een overheerlijke Griekse salade wil steunen! En het moet gezegd worden, ik ben weer een stuk zekerder over mijn Franse spreekvaardigheid. Als ik mezelf in crisissituaties nog steeds kan uitdrukken én aangifte kan doen in het Frans, dan is die hele maand augustus in het LAK in ieder geval niet voor niets geweest!
...
Zat koffie te drinken in het café beneden in de Maison Internationale (dat grote gebouw hier op de Cité U waarvan ik in een vleugel woon), en daar is mijn tas vanmiddag gejat. Met daarin zo'n beetje alles. Toch een leuke taak om een lijst te maken van alle spullen die nu kwijt zijn (die ik zo'n beetje dagelijks meesleep, want er past een hoop in zo'n kleine tas hoor!). En dan vooral een hoop spullen van emotionele waarde, ik heb de 'eerlijke vinder' in ieder geval geen pakketjes flappen nagelaten, maar 'slechts' ongeveer 25 euro cash. Ik ga niet alles opnoemen dat wel kwijt is, want dan begin ik opnieuw met de waterlanders, maar kan jullie de 'hoogtepunten' van de lijst toch niet onthouden:
- mijn zeer geliefde Moleskine met daarin ook die aantekeningen van gisteren
- for that matter, mijn notitieboek met al mijn scriptieaantekeningen so far
- mijn Nederlandse mobiel (byebye Sony-die-lijkt-op-een-pinpas, ben voorlopig dus niet meer te bereiken op dat nummer)
- oja en al mijn pasjes. Zowel bank- en overheidgerelateerd als alle pasjes die ik met pijn en moeite in de afgelopen weken heb vergaard bij bibliotheek, universiteit et cetera
Ach, zo is het wel voldoende om een beeld te geven van de schrik, realisatie van vermiste zaken en de boosheid die ik vandaag heb ervaren. Kan nu allemaal adviezen gaan uitdelen over 'pas goed op je tas, anders overkomt je wat mij overkwam', maar het is zo nasty dat ik dus wél voorzichtig was (tas in het midden van ons zessen onder tafel, niet alleen gelaten et cetera). Het is dus echt waar dat een dief toch wel te pakken krijgt wat ie op het oog heeft. (Desalniettemin, let toch maar wel goed op je spullen, maak het ze in ieder geval zo moeilijk mogelijk) Vandaag heb ik mij dus nog een niveautje dieper in de Franse bureaucratie gestort.
Gelukkig zaten mijn metrokaart en Franse mobiel in mijn jaszak dus ik kon in ieder geval naar de gendarmerie komen en ook gelukkig: heb hier al wel een sociaal safety net dat me dan wel financieel, dan wel met een overheerlijke Griekse salade wil steunen! En het moet gezegd worden, ik ben weer een stuk zekerder over mijn Franse spreekvaardigheid. Als ik mezelf in crisissituaties nog steeds kan uitdrukken én aangifte kan doen in het Frans, dan is die hele maand augustus in het LAK in ieder geval niet voor niets geweest!
maandag 14 januari 2008
Regen en zonneschijn, hoe ging dat spreekwoord ook alweer?
Je hebt van die dagen.. Dan kun je in de metro haast niet wachten tot je thuis bent en het even van je af kunt schrijven. Van die dagen, waarop je 's ochtends al voorvoelt hoe de rest van de dag vermoedelijk verloopt. O o, denk je nu waarschijnlijk. Ja, dat dacht ik vandaag ook de hele dag! Een keer in de zoveel tijd is de Grijns ook even een dagje vrij (lekker een snipperdag ofzo) en dat was dus vandaag. Na een nachtje wakker liggen en woelen moest ik vanochtend om 9 uur op college zijn, Historians and computing welteverstaan. Alwaar ik anderhalf uur lang vol verbazing heb zitten kijken naar allerlei database- en tekstanalysesoftware, en met nog grotere verbazing naar de grafieken etc. die je daarna te voorschijn kunt toveren. Ik moest mezelf halverwege het college echt even overtuigen van het feit dat het hier nog steeds over geschiedenis ging! Ik keek hier echt naar een soort grafiek met als data daarin allerlei woorden uit ridderliederen.. Right! Enfin, zo begon mijn dag. En de permanent op de achtergrond sluimerende angst en beven over mijn precieze thesis onderwerp werden nu bruut naar de voorgrond geschoven, een deel van mijn hersenen dat ik tot nu toe lekker had vrijgehouden voor stad verkennen, jazzclubs, schoenen, lekker eten en rode wijn. Het moest er toch van komen, maar vandaag ben ik dan echt weer begonnen met studeren.
Iets dat eigenlijk ook wel weer lekker is: beetje structuur is alleen maar goed voor me en de meeste vakken lijken me echt heel leuk. Dus om de dag verder goed door te komen (zonder de Grijns helaas, die was op de Cité achtergebleven en ook in de spits in de metro niet teruggekomen. Groot gelijk, daar was ik zelf liever ook niet geweest op maandag 8.30 u) besloten we ons dan direct maar te wagen aan papiermolen 348: een bibliotheekpasje aanvragen. En vergis je niet, dat is er dus eentje voor één bibliotheek, namelijk die van de Sorbonne. Voor alle andere bibliotheken moet je een nieuw pasje hebben. Sorbonne bieb ging prima, daarna gepoogd een Franse rekening te openen en meer van dat soort rompslomp. Zaken die me vandaag uitermate wisten te irriteren.
Vrees niet, ook waren er vandaag leuke dingen. Zoals het mailtje uit Leiden ('Soeur, met je negen voor je scriptie! Bien fait!!') en het helpen oversteken van een Franse oude dame in Montparnasse die me zo gezellig vond dat ik even met haar mijn Frans heb staan oefenen.
Beste moment van de dag: met mijn nu al onmisbare Moleskine* op tafel bij een bistro een café au lait gedronken en even goed op een rijtje gezet waar ik nu precies sta met mijn thesisonderzoek. En na een paar pagina's notities, lijstjes en een woordspin (werkt nog steeds pap!) blijkt dat mijn onderzoek helemaal niet zo onmogelijk en meningloos is als dat ik nu af en toe vrees.
Vandaag zou echter vandaag niet zijn als er niet nog wat dingen fout gingen: ik kon het cartografische antiquariaat dat ik pas op Rue Bonaparte had gespot niet meer vinden (misschien dicht op maandag?) en na een lange tocht richting de Bibliotheque Nationale ging ik daar ook nog eens genadeloos hard onderuit. Deze bibliotheek is een heel groot (mooi trouwens) modern gebouw met een soort plein van houten planken rondom het hele gebouw. En als het regent (dat deed het vandaag natuurlijk) dan worden die planken erg glad. En zo geschiedde het dat ik die planken van iets dichterbij heb aanschouwd dat mijn bedoeling bij aankomst was. Daar waar mijn rechterknie landde, kunnen de buurtkinders nu lekker knikkeren denk ik.
Recept voor deze avond: zo naar de Franprix voor een goede hoeveelheid snacks, daarna joggingbroek en waterkoker aan en dan: die geniale ideeën van vanmiddag uitwerken!
PS: en de Grijns, die heb ik morgen vast weer terug.
* Moleskine: de beroemde notitieboekjes die trouw metgezel waren van onder andere Hemingway, Van Gogh en Picasso. Dit merk notitieboekjes en -boeken heeft ook een City lijn, waarvan ik de Parijs versie heb gekocht: een notitieboekje in zwart leer gebonden met voorin allerlei handige kaarten, genoeg notitieruimte en aparte tabs om alle leuke cafés, winkels en ontmoetingen gecatagoriseerd op te schrijven. Ben er nu al gek op!
Iets dat eigenlijk ook wel weer lekker is: beetje structuur is alleen maar goed voor me en de meeste vakken lijken me echt heel leuk. Dus om de dag verder goed door te komen (zonder de Grijns helaas, die was op de Cité achtergebleven en ook in de spits in de metro niet teruggekomen. Groot gelijk, daar was ik zelf liever ook niet geweest op maandag 8.30 u) besloten we ons dan direct maar te wagen aan papiermolen 348: een bibliotheekpasje aanvragen. En vergis je niet, dat is er dus eentje voor één bibliotheek, namelijk die van de Sorbonne. Voor alle andere bibliotheken moet je een nieuw pasje hebben. Sorbonne bieb ging prima, daarna gepoogd een Franse rekening te openen en meer van dat soort rompslomp. Zaken die me vandaag uitermate wisten te irriteren.
Vrees niet, ook waren er vandaag leuke dingen. Zoals het mailtje uit Leiden ('Soeur, met je negen voor je scriptie! Bien fait!!') en het helpen oversteken van een Franse oude dame in Montparnasse die me zo gezellig vond dat ik even met haar mijn Frans heb staan oefenen.
Beste moment van de dag: met mijn nu al onmisbare Moleskine* op tafel bij een bistro een café au lait gedronken en even goed op een rijtje gezet waar ik nu precies sta met mijn thesisonderzoek. En na een paar pagina's notities, lijstjes en een woordspin (werkt nog steeds pap!) blijkt dat mijn onderzoek helemaal niet zo onmogelijk en meningloos is als dat ik nu af en toe vrees.
Vandaag zou echter vandaag niet zijn als er niet nog wat dingen fout gingen: ik kon het cartografische antiquariaat dat ik pas op Rue Bonaparte had gespot niet meer vinden (misschien dicht op maandag?) en na een lange tocht richting de Bibliotheque Nationale ging ik daar ook nog eens genadeloos hard onderuit. Deze bibliotheek is een heel groot (mooi trouwens) modern gebouw met een soort plein van houten planken rondom het hele gebouw. En als het regent (dat deed het vandaag natuurlijk) dan worden die planken erg glad. En zo geschiedde het dat ik die planken van iets dichterbij heb aanschouwd dat mijn bedoeling bij aankomst was. Daar waar mijn rechterknie landde, kunnen de buurtkinders nu lekker knikkeren denk ik.
Recept voor deze avond: zo naar de Franprix voor een goede hoeveelheid snacks, daarna joggingbroek en waterkoker aan en dan: die geniale ideeën van vanmiddag uitwerken!
PS: en de Grijns, die heb ik morgen vast weer terug.
* Moleskine: de beroemde notitieboekjes die trouw metgezel waren van onder andere Hemingway, Van Gogh en Picasso. Dit merk notitieboekjes en -boeken heeft ook een City lijn, waarvan ik de Parijs versie heb gekocht: een notitieboekje in zwart leer gebonden met voorin allerlei handige kaarten, genoeg notitieruimte en aparte tabs om alle leuke cafés, winkels en ontmoetingen gecatagoriseerd op te schrijven. Ben er nu al gek op!
donderdag 10 januari 2008
in Vervoer-ing
Op mijn tweede dag hier dacht ik alle zaken aangaande openbaar vervoer te hebben geregeld door mijn Carte Orange te halen bij het metrostation. Maar nee, deze kaart blijkt geen lang leven beschoren. Hij gaat verdwijnen! Met een Carte Orange kun je (als je tenminste de maandelijkse variant koopt) een maandlang alle vervoersmiddelen gratis gebruiken. Bij bijna al mijn voorgaande bezoeken aan Paris had ik zo'n kaart in de pocket, en zo ging ik vervuld met herinneringen (paar voorbeelden: met de hele familie EERST NAAR DE MUUR LOPEN NA VERLATEN VAN DE METRO!, de angst niet op tijd de metro uit te komen én de evenwichtschallenges in de metro door je niet vast te houden) vrijdag op stap met mn kleine vrind in de zak. Nu blijkt dat ze hier een nieuw systeem hebben, waarbij een nieuwe pas hoort die je alleen maar boven de poortjesautomaten hoeft te houden i.p.v. een klein billet in de gleuf te mikken. Een stuk gemakkelijker! Ze roepen al maanden dat de Carte Orange nu toch echt gaat verdwijnen en dat duurt waarschijnljk toch wel even (Denk even aan de OVchipkaart waarvoor ik tot nu toe toch zeker 3 pasfoto's heb ingeleverd maar die nog steeds niet in gebruik is), maar ja: ik zwichtte voor het gemak. Doe mij maar zo'n NaviGO pas waarmee je alleen maar even je Louis Vuittonnetje boven een automaat heen en weer hoeft te zwaaien!
Helemaal nadat ik vandaag door de man voor mij in de poortjes werd gedupeerd. In de drukte van de spits pakte zijn ticket niet in het poortje, maar doordat ik mijn geliefde CarteOrange al in de machine had gestoken, pakte die monsieur mijn doorgang mee! En ja, die machines zijn ook niet gek, je kunt natuurlijk niet twee keer achter elkaar door hetzelfde poortje met je kaartje. Dat bood me dan wel weer een goede Franse taaloefening, even uitleggen dat ik graag door die grote deur wilde maar geen zwartrijder was (Dat was uiteindelijk natuurlijk helemaal niet moeilijk, zwaaien met mijn Carte Orange was genoeg, maar nu heb ik i.i.g. weer even over de zinnen nagedacht.)
Bien, de NaviGO kon ik vandaag ophalen (zondag formuliertje ingevuld, lag vandaag bij de information balie bij mijn station), maar omdat ik nu natuurlijk al een Carte Orange voor heel januari heb gekocht, moet ik voor metrogebruik wachten tot februari. Heb ik mooi nog even de tijd om voor die Louis Vuitton uit het verhaal te sparen.
Andere handigheid van de NaviGO is het gebruik van de fameuze Velib. De Velib is een soort witte-fietsen-plan, maar dan een plan waarbij minder fietsen gejat worden. Er zijn overal in de stad stations met fietsen, die je o.a. met je Navigo kunt uitnemen. Eerste half uurtje gebruik is gratis, dus als ik een beetje doorfiets kan ik gratis op de fiets naar de Sorbonne. Dan moet ik wel vroeg weg, want de Velibs bij de Cité gaan overdag alleen maar richting stad, dus het station is vrij snel leeg. Gelukkig vond ik tijdens een van mijn promenades om de omgeving te verkennen een station in een kleine straat naast het park, dus dat is mijn backup! Ik ga morgen maar eens uitproberen hoe die dingen fietsen. Tenzij het regent, dan pak ik natuurlijk lekker de metro!
Nieuwtjes:
- de Carte Etudiante is binnen! We hoefden woensdag in het deprimerende gebouw slechts drie kwartier in de rij te staan, toen was het gecheft. Whoo! Ben vandaag even de Sorbonne ingelopen, puur om te checken of ze me door zouden laten.
- (zoals eigenlijk wel te verwachten viel) is mijn schoenenfetish niet verdwenen nu ik in Parijs woon. Ik had al ballerina's op mijn verlanglijstje staan omdat ik mijn allereerste paar ooit ook in Parijs kocht. Gezien de soldes die hier gisteren begonnen zijn, moest ik daar natuurlijk nu al naar op zoek gaan. Immers, hierna is alles toch weer onbetaalbaar.. Mission accomplished!
- Mijn Erasmusaanvraag bleek even op een verkeerde stapel terecht gekomen in Leiden, dus het was niet zo gek dat ik nog niets had gehoord. Gelukkig zit ik (mijn dossier dan) nu weer in de juiste map dus krijg ik pronto toch nog mijn beurs!
- Nescafé instantkoffie heeft ook buiten de camping zijn charme
- ik woon vandaag precies één week in Paris!
Helemaal nadat ik vandaag door de man voor mij in de poortjes werd gedupeerd. In de drukte van de spits pakte zijn ticket niet in het poortje, maar doordat ik mijn geliefde CarteOrange al in de machine had gestoken, pakte die monsieur mijn doorgang mee! En ja, die machines zijn ook niet gek, je kunt natuurlijk niet twee keer achter elkaar door hetzelfde poortje met je kaartje. Dat bood me dan wel weer een goede Franse taaloefening, even uitleggen dat ik graag door die grote deur wilde maar geen zwartrijder was (Dat was uiteindelijk natuurlijk helemaal niet moeilijk, zwaaien met mijn Carte Orange was genoeg, maar nu heb ik i.i.g. weer even over de zinnen nagedacht.)
Bien, de NaviGO kon ik vandaag ophalen (zondag formuliertje ingevuld, lag vandaag bij de information balie bij mijn station), maar omdat ik nu natuurlijk al een Carte Orange voor heel januari heb gekocht, moet ik voor metrogebruik wachten tot februari. Heb ik mooi nog even de tijd om voor die Louis Vuitton uit het verhaal te sparen.
Andere handigheid van de NaviGO is het gebruik van de fameuze Velib. De Velib is een soort witte-fietsen-plan, maar dan een plan waarbij minder fietsen gejat worden. Er zijn overal in de stad stations met fietsen, die je o.a. met je Navigo kunt uitnemen. Eerste half uurtje gebruik is gratis, dus als ik een beetje doorfiets kan ik gratis op de fiets naar de Sorbonne. Dan moet ik wel vroeg weg, want de Velibs bij de Cité gaan overdag alleen maar richting stad, dus het station is vrij snel leeg. Gelukkig vond ik tijdens een van mijn promenades om de omgeving te verkennen een station in een kleine straat naast het park, dus dat is mijn backup! Ik ga morgen maar eens uitproberen hoe die dingen fietsen. Tenzij het regent, dan pak ik natuurlijk lekker de metro!
Nieuwtjes:
- de Carte Etudiante is binnen! We hoefden woensdag in het deprimerende gebouw slechts drie kwartier in de rij te staan, toen was het gecheft. Whoo! Ben vandaag even de Sorbonne ingelopen, puur om te checken of ze me door zouden laten.
- (zoals eigenlijk wel te verwachten viel) is mijn schoenenfetish niet verdwenen nu ik in Parijs woon. Ik had al ballerina's op mijn verlanglijstje staan omdat ik mijn allereerste paar ooit ook in Parijs kocht. Gezien de soldes die hier gisteren begonnen zijn, moest ik daar natuurlijk nu al naar op zoek gaan. Immers, hierna is alles toch weer onbetaalbaar.. Mission accomplished!
- Mijn Erasmusaanvraag bleek even op een verkeerde stapel terecht gekomen in Leiden, dus het was niet zo gek dat ik nog niets had gehoord. Gelukkig zit ik (mijn dossier dan) nu weer in de juiste map dus krijg ik pronto toch nog mijn beurs!
- Nescafé instantkoffie heeft ook buiten de camping zijn charme
- ik woon vandaag precies één week in Paris!
dinsdag 8 januari 2008
Sorbonne, Université Paris un, deux, trois,... mille!
Mijn eerste stappen in de universiteit en daarmee in de Franse bureaucratie zijn gisteren gezet. Wat een feest! Gisteren hadden we onze eerste ontmoeting met prof. Genet en compagnon, onze ondersteuning tijdens deze paar maanden. Beide heren zijn uitermate vriendelijk, enthousiast en willen graag helpen. Heel leuk om te merken dat direct bij onze kennismakingskoffie al werd geprobeerd voor iedereen een seminar op maat te vinden! We doen voor ons Europaeum programma twee colleges per week: een op dinsdagmiddag 17 u (tot.... 19 u? 20u? Zonder pauze in ieder geval en gezien het enthousiasme en de expertise van de prof konden het nog wel eens lange colleges worden!) en de ander op woensdagochtend. De bedoeling is 9.30 u maar heeeeel misschien dus al om 8 u 's ochtends omdat de zaal dubbelgeboekt is. Pfffff, acht uur! De uitslag van de onderhandeling voor de zaal zal ik vanmiddag bij college wel krijgen denk ik, ik ben benieuwd wat het gaat worden! Naast deze twee vakken krijgen we nog een vak over Computing, dus iets 'met computers'. En daarnaast mogen we een seminar uit de gewone lijst colleges volgen. Dat zal dus in het Frans zijn, de rest van onze Europaeumvakken is in het Engels. (Dat is trouwens nog best ingewikkeld, omdat ik nu Frans, Engels en Nederlands naast elkaar bezig, dan moet je je hoofd er echt bijhouden!) Dat seminar wordt dus hopelijk iets dat past bij mijn thesis, maar ze wisten mij al te vertellen dat er hier ook wat cartografen rondlopen, dus dat zou fantastisch zijn. Dan kan ik daarnaast nog een Frans taalvak kiezen, ik ga misschien Academisch Frans Schrijven volgen. Maar goed, dat moet allemaal nog even uitgezocht worden.
Na de kennismakingskoffie begaven wij ons de Sorbonne in. Wat nog best een opgave was, omdat er aan alle deuren bewaking staat. Iedereen die de univ. in wil moet een pasje hebben. Er zijn in dit ene gebouw dus een paar universiteiten gehuisvest én een deel wordt ingenomen door een of andere official die zich bezighoudt met een thematiek die regelmatig demonstratiedrang veroorzaakt, dus vandaar de strenge beveiliging. (En omdat het dit jaar 40 jaar is sinds 1968 heeft onze prof al beloofd dat we er daar nog wel wat van mee gaan krijgen.) Nou is het hier Frankrijk, dus het is natuurlijk niet simpel om een studentenpas te krijgen. We hebben gisteren onze eerste stap in de goede richting gezet in het International Office van de universiteit. Met het formulier dat ik daar ontving dien ik dan woensdag naar een ander gebouw te gaan, waar ik hopelijk een pas krijg. En daarnaast een formulier waarvan ik daarna weer drie exemplaren moet verspreiden bij de verschillende instanties waar ik mee te maken zal hebben. Daarna moet ik dan weer naar het secretariaat van geschiedenis van Paris I om me in te schrijven voor de vakken. En dat secretariaat kan ik waarschijnlijk nooit meer vinden, want de Sorbonne is een regelrecht doolhof met gangen en verschillende trappenhuizen. Hopelijk weet ik straks de collegezaal nog te vinden, maar ik denk erover een permanent marker mee te nemen en die in mijn rechterhand te houden tijdens het lopen, zodat ik de volgende keer alleen maar die ene streep op de muur moet volgen! Kruimels lijken me in dit geval een niet al te structurele oplossing.
Resultaat is, dat ik vandaag ga proberen met dat eerste formulier in ieder geval het gebouw in te komen (advies van Julien: vooral altijd glimlachen, helpt soms genoeg!) en dan op naar het eerste college! En dan hoop ik ergens deze week mijn papieren allemaal op orde te hebben en niet al te zeer meer te verdwalen in dat immens ingewikkelde gebouw. Dat lijkt me een mooie to-do-list voor deze week!
Nieuwtjes van de maandag:
- werd op straat al aangesproken door een donateurs-wervende student dus zie er al een beetje local uit
- heb geprobeerd postzegels uit een machine in een La Poste kantoortje te kopen, en zit nu met een velletje voor 'in Frankrijk'. Ach ja, dan maar dubbel plakken!
- schrijfblokken met normale lijntjes zijn onvindbaar hier, ik heb nu een of ander schrijfblok dat uitnodigt tot het creeren van hele kunstwerken tijdens college in plaats van aantekeningen maken.
- bestel NOOIT een sandwich met Jambon & Emmental: smaakt nergens naar! Veiligste optie vooralsnog: Poulet.
Na de kennismakingskoffie begaven wij ons de Sorbonne in. Wat nog best een opgave was, omdat er aan alle deuren bewaking staat. Iedereen die de univ. in wil moet een pasje hebben. Er zijn in dit ene gebouw dus een paar universiteiten gehuisvest én een deel wordt ingenomen door een of andere official die zich bezighoudt met een thematiek die regelmatig demonstratiedrang veroorzaakt, dus vandaar de strenge beveiliging. (En omdat het dit jaar 40 jaar is sinds 1968 heeft onze prof al beloofd dat we er daar nog wel wat van mee gaan krijgen.) Nou is het hier Frankrijk, dus het is natuurlijk niet simpel om een studentenpas te krijgen. We hebben gisteren onze eerste stap in de goede richting gezet in het International Office van de universiteit. Met het formulier dat ik daar ontving dien ik dan woensdag naar een ander gebouw te gaan, waar ik hopelijk een pas krijg. En daarnaast een formulier waarvan ik daarna weer drie exemplaren moet verspreiden bij de verschillende instanties waar ik mee te maken zal hebben. Daarna moet ik dan weer naar het secretariaat van geschiedenis van Paris I om me in te schrijven voor de vakken. En dat secretariaat kan ik waarschijnlijk nooit meer vinden, want de Sorbonne is een regelrecht doolhof met gangen en verschillende trappenhuizen. Hopelijk weet ik straks de collegezaal nog te vinden, maar ik denk erover een permanent marker mee te nemen en die in mijn rechterhand te houden tijdens het lopen, zodat ik de volgende keer alleen maar die ene streep op de muur moet volgen! Kruimels lijken me in dit geval een niet al te structurele oplossing.
Resultaat is, dat ik vandaag ga proberen met dat eerste formulier in ieder geval het gebouw in te komen (advies van Julien: vooral altijd glimlachen, helpt soms genoeg!) en dan op naar het eerste college! En dan hoop ik ergens deze week mijn papieren allemaal op orde te hebben en niet al te zeer meer te verdwalen in dat immens ingewikkelde gebouw. Dat lijkt me een mooie to-do-list voor deze week!
Nieuwtjes van de maandag:
- werd op straat al aangesproken door een donateurs-wervende student dus zie er al een beetje local uit
- heb geprobeerd postzegels uit een machine in een La Poste kantoortje te kopen, en zit nu met een velletje voor 'in Frankrijk'. Ach ja, dan maar dubbel plakken!
- schrijfblokken met normale lijntjes zijn onvindbaar hier, ik heb nu een of ander schrijfblok dat uitnodigt tot het creeren van hele kunstwerken tijdens college in plaats van aantekeningen maken.
- bestel NOOIT een sandwich met Jambon & Emmental: smaakt nergens naar! Veiligste optie vooralsnog: Poulet.
zaterdag 5 januari 2008
These streets
Ik heb gisteren en vandaag voornamelijk op straat doorgebracht, en dat heeft me genoeg inspiratie opgeleverd voor (alweer) een nieuwe blog! Deze stad, zoals waarschijnlijk wel meer metropolen trouwens, biedt genoeg inspiratie voor een snelle opstapeling van van alles en nog wat. Gezien het feit dat mijn creatieve uitlaapklep zich vooralsnog beperkt tot schrijven dus wederom een blog. (Misschien is dit het moment om mijn macramé- of schilderkunsten te ontwikkelen en/of uit te breiden, maar vooralsnog geen al te grote aandrang gevoeld. Hopelijk blijft schrijven voor mij volstaan!) Gisteren bracht mij alles wat ik er in mijn ochtendblog van verwachtte: de HuizenHoge Verslaving is al zachtjes aangewakkerd, en ook nu week de Grijns niet van mijn gezicht.
Op middag één werd ik in de brasserie in het Maison Internationale (dus eigenlijk in de hal van mijn maison) al gespot door een Fransoos uit Montpellier en omstreken die het koffiegesprek tussen Raquel en mij opving en daarna eens op onderzoek uitging. Hij hield ons op de binnenplaats staande en meldde ons dat hij erg benieuwd was welke taal wij spraken. Dat dit Engels was vond hij niet echt afdoen aan de legitimiteit van de vraag, want 'het was geen American English en dat was de enige soort Engels die hij herkende' (Randy kan dus trots zijn, geen herkenbaar Amerikaans accent in de oren van een Fransman. Lijkt me waardevol oordeel.) Dit alles resulteerde in het feit dat hij ons de weg naar de supermarché wees en een kleine tour van de Cité gaf. Bij gedag zeggen voor de deur stond ik glazig voor mij uit te kijken (had weer eens voedsel nodig) en miste dus volledig dat hij me stond uit te leggen dat bij begroeten twee zoenen op de wang standard procedure was. Oeps, na paar lachsalvo's en hernieuwde uitlegpoging door Raquel, wist ik de procedure heelhuids te voltooien. Maar dit resulteerde er wel in dat ik mij, toen ik hem de volgende ochtend weer tegenkwam tenminste kon gedragen als een ware Française!
Toen wij gisteren richting centrum gingen, stond onze ami voor de ingang van de metro. Terwijl wij kreten sloegen als 'Quelle coincidence!' legde hij ons met serieus gezicht uit dat hij op ons had staan wachten zodat hij ons kon rondleiden. Zodoende hadden we een Fransman bij ons bij het afsluiten van onze Franse mobiele nummers en liepen we al Frans babbelend op deze eerste dag door Parijs. Hij wist ons in de metro al te vertellen dat we hem dankbaar zouden moeten zijn omdat we dankzij hem een belangrijk schrijver zouden ontmoeten. Deze goede vriend van onze ami was een groot genie, had al veel succesvolle boeken geschreven en zou op deze hele gewone dag met ons een koffie nuttigen, ohlala. Raquel en ik keken elkaar eens aan, het beloofde heel wat. Toen we op Place St.Michel bij de fontein De Schrijver ontmoetten, voelde ik me toch wel inwoner van Parijs. Dag één, en nu al een ontmoeting op de ontmoetingsplaats van 'echte' inwoners, en dan ook nog eens met De Schrijver. Die bleek uiteindelijk zeer prettig gezelschap te zijn, en de rest van de middag hebben we dan ook al koffiedrinkend, wandelend, expositiebekijkend (op de binnenplaats van het Palais Royal: een sculpturenexpositie van een Griek genaamd Xenou) en Frans babbelend doorgebracht. C'etait agréable! Ik weet zijn achternaam nog niet, maar een gesigneerd exemplaar van een -al dan niet succesvol- boek zou toch haalbaar moeten zijn!
Een ontmoeting zoals gisteren, dat voelt volkomen normaal hier! Ik kan me niet voorstellen in Leiden zomaar koffie te gaan drinken met twee heerschappen die ik niet ken, maar op een of andere manier past het bij het straatbeeld hier. Zoals ik al zei, heb ik voornamelijk rondgelopen afgelopen dagen. De Parijse straten ademen een soort openheid uit. Ik zal me wat langer in deze ambiance onderdompelen en het daarna proberen uit te leggen, maar vooralsnog bevalt het me prima! Het is alsof de hele stad flirt. Geen wonder dat ik me hier thuis voel, zo meedeinend in een stroom mensen met mijn baret op mijn hoofd en een croissant aux abricots in de hand (en de Grijns op mijn gezicht natuurlijk). En dit alles (maak je geen zorgen) nog steeds met twee benen op de grond, zoals een echte Vrouw van de Wereld betaamt!
Op middag één werd ik in de brasserie in het Maison Internationale (dus eigenlijk in de hal van mijn maison) al gespot door een Fransoos uit Montpellier en omstreken die het koffiegesprek tussen Raquel en mij opving en daarna eens op onderzoek uitging. Hij hield ons op de binnenplaats staande en meldde ons dat hij erg benieuwd was welke taal wij spraken. Dat dit Engels was vond hij niet echt afdoen aan de legitimiteit van de vraag, want 'het was geen American English en dat was de enige soort Engels die hij herkende' (Randy kan dus trots zijn, geen herkenbaar Amerikaans accent in de oren van een Fransman. Lijkt me waardevol oordeel.) Dit alles resulteerde in het feit dat hij ons de weg naar de supermarché wees en een kleine tour van de Cité gaf. Bij gedag zeggen voor de deur stond ik glazig voor mij uit te kijken (had weer eens voedsel nodig) en miste dus volledig dat hij me stond uit te leggen dat bij begroeten twee zoenen op de wang standard procedure was. Oeps, na paar lachsalvo's en hernieuwde uitlegpoging door Raquel, wist ik de procedure heelhuids te voltooien. Maar dit resulteerde er wel in dat ik mij, toen ik hem de volgende ochtend weer tegenkwam tenminste kon gedragen als een ware Française!
Toen wij gisteren richting centrum gingen, stond onze ami voor de ingang van de metro. Terwijl wij kreten sloegen als 'Quelle coincidence!' legde hij ons met serieus gezicht uit dat hij op ons had staan wachten zodat hij ons kon rondleiden. Zodoende hadden we een Fransman bij ons bij het afsluiten van onze Franse mobiele nummers en liepen we al Frans babbelend op deze eerste dag door Parijs. Hij wist ons in de metro al te vertellen dat we hem dankbaar zouden moeten zijn omdat we dankzij hem een belangrijk schrijver zouden ontmoeten. Deze goede vriend van onze ami was een groot genie, had al veel succesvolle boeken geschreven en zou op deze hele gewone dag met ons een koffie nuttigen, ohlala. Raquel en ik keken elkaar eens aan, het beloofde heel wat. Toen we op Place St.Michel bij de fontein De Schrijver ontmoetten, voelde ik me toch wel inwoner van Parijs. Dag één, en nu al een ontmoeting op de ontmoetingsplaats van 'echte' inwoners, en dan ook nog eens met De Schrijver. Die bleek uiteindelijk zeer prettig gezelschap te zijn, en de rest van de middag hebben we dan ook al koffiedrinkend, wandelend, expositiebekijkend (op de binnenplaats van het Palais Royal: een sculpturenexpositie van een Griek genaamd Xenou) en Frans babbelend doorgebracht. C'etait agréable! Ik weet zijn achternaam nog niet, maar een gesigneerd exemplaar van een -al dan niet succesvol- boek zou toch haalbaar moeten zijn!
Een ontmoeting zoals gisteren, dat voelt volkomen normaal hier! Ik kan me niet voorstellen in Leiden zomaar koffie te gaan drinken met twee heerschappen die ik niet ken, maar op een of andere manier past het bij het straatbeeld hier. Zoals ik al zei, heb ik voornamelijk rondgelopen afgelopen dagen. De Parijse straten ademen een soort openheid uit. Ik zal me wat langer in deze ambiance onderdompelen en het daarna proberen uit te leggen, maar vooralsnog bevalt het me prima! Het is alsof de hele stad flirt. Geen wonder dat ik me hier thuis voel, zo meedeinend in een stroom mensen met mijn baret op mijn hoofd en een croissant aux abricots in de hand (en de Grijns op mijn gezicht natuurlijk). En dit alles (maak je geen zorgen) nog steeds met twee benen op de grond, zoals een echte Vrouw van de Wereld betaamt!
vrijdag 4 januari 2008
Daar zit ik! Na een dag reizen die niet al te hoopvol begon: zware tas en koffer en ik had al spierpijn.. Werd bovendien toen de trein aan kwam rijden ineens toch maar wel zo zenuwachtig dat de gedachte de trein te missen alsnog even door mijn hoofd spookte. Gelukkig was die gedachte met een seconde weer verdwenen, omdat ik mijn bagage die trein in moest werken én mijn lieftallige 6koppige uitzwaaicomité gedag diende te zeggen en deze combinatie dan het liefst op een niet al te contactgestoorde wijze uit moest zien te voeren. Dat lukte gelukkig, en toen mijn uitzwaaiers ook nog eens een stukje met de trein mee gingen rennen, dachten de conducteurs die bij mij in de trein stonden dat ik een beroerte van het lachen kreeg. Kijk, dat zijn de betere manieren om gedag te zeggen!
Was Den Haag nog niet uit of ik zat mijn cadeautjes met teksten van de uitzwaaiers al te bekijken. Waarop trouwens de mannen naast mij in de coupé eveneens dachten dat ik niet helemaal lekker was, gezien het gelach en gekir dat dit in mij losmaakte. Treinreis was verder prima, na Brussel is het nog een kwestie van heel even tukken en je bent opeens op Gare du Nord! Tukken leek mij een schappelijke manier van de treinreis doorkomen, dus zo geschiedde. De slaapkreukels verdwenen echter wel direct uit mijn gezichtje toen ik in Parijs aankwam, nu nog met al die spullen bij de Cité Universitaire de Paris aan zien te komen! Gelukkig wist ik welke lijn te nemen en kwam ik daar mét alle spullen én kaartje veilig terecht. Bij het uitstappen bij halte Cité Universitaire kwam ik terecht in een soort betonnen tempeltje (tenminste daar deed het mij gisteren tijdens mijn gezwoeg met bagage aan denken) en toen ik daaruit opsteeg (lang leve de roltrap!) doemde de Cité voor mij op. Niet slecht, zeg ik!
Moest me melden bij het bureau voor korte verblijven en na daar wachtend een half uurtje te hebben uitgepuft (gesloten tussen 13 en 14 u) mijn sleutel(kaart!) gekregen, betaald en mijn kamer opgezocht. De Residence Robert Garric zit in een van de vleugels van het hoofdgebouw. Veel gangen met in totaal ongeveer 70 kamers denk ik. Er is een grote gemeenschappelijke ruimte met een piano, banken, tv en daarbij een keuken. In de keuken heeft iedereen een eigen kastje met slot erop en verder deel je een koelkast met ongeveer 10 kamers. Dat is dus wel prima! Je moet alleen alles zelf kopen wat betreft keukenspullen: pan, bord etc etc. Gelukkig had ik twee mokken en Sun's eierlepeltjes al ingepakt, kon ik vanochtend in ieder geval mijn cereals eten! (Supermarkt is gelukkig om de hoek te vinden)
Toiletten en douche zijn aan het einde van de gang. Bij al je voortbewegen door het gebouw dien je je sleutelkaart meenemen, omdat ook voor het openen van de de douchedeur die kaart nodig is.
Vind het hier prima! Ok, ik word misschien niet heel wild van donkerbruin hout en zou er dus ook niet mijn HELE kamer mee vol zetten, maar ik heb in ieder geval genoeg ruimte in mijn kamer. Grappig detail is wel dat mijn voeten over de rand van het bed steken, leuk zo'n Frans bed!
Na een nacht van 13 uur (ok ok, maar het was even nodig) hoog tijd om nu op stap te gaan. Mijn thuisbasis is in ieder geval op orde. Ik ga nu even een koffie drinken in het cafeetje beneden in de hal en dan lekker de stad in. Ben benieuwd wanneer ik een volgende bericht zal posten, want ik heb zo'n vermoeden dat deze stad mij binnen no time meegesleurd heeft in een HuizenHoge Parijs-Verslaving! ;)
Was Den Haag nog niet uit of ik zat mijn cadeautjes met teksten van de uitzwaaiers al te bekijken. Waarop trouwens de mannen naast mij in de coupé eveneens dachten dat ik niet helemaal lekker was, gezien het gelach en gekir dat dit in mij losmaakte. Treinreis was verder prima, na Brussel is het nog een kwestie van heel even tukken en je bent opeens op Gare du Nord! Tukken leek mij een schappelijke manier van de treinreis doorkomen, dus zo geschiedde. De slaapkreukels verdwenen echter wel direct uit mijn gezichtje toen ik in Parijs aankwam, nu nog met al die spullen bij de Cité Universitaire de Paris aan zien te komen! Gelukkig wist ik welke lijn te nemen en kwam ik daar mét alle spullen én kaartje veilig terecht. Bij het uitstappen bij halte Cité Universitaire kwam ik terecht in een soort betonnen tempeltje (tenminste daar deed het mij gisteren tijdens mijn gezwoeg met bagage aan denken) en toen ik daaruit opsteeg (lang leve de roltrap!) doemde de Cité voor mij op. Niet slecht, zeg ik!
Moest me melden bij het bureau voor korte verblijven en na daar wachtend een half uurtje te hebben uitgepuft (gesloten tussen 13 en 14 u) mijn sleutel(kaart!) gekregen, betaald en mijn kamer opgezocht. De Residence Robert Garric zit in een van de vleugels van het hoofdgebouw. Veel gangen met in totaal ongeveer 70 kamers denk ik. Er is een grote gemeenschappelijke ruimte met een piano, banken, tv en daarbij een keuken. In de keuken heeft iedereen een eigen kastje met slot erop en verder deel je een koelkast met ongeveer 10 kamers. Dat is dus wel prima! Je moet alleen alles zelf kopen wat betreft keukenspullen: pan, bord etc etc. Gelukkig had ik twee mokken en Sun's eierlepeltjes al ingepakt, kon ik vanochtend in ieder geval mijn cereals eten! (Supermarkt is gelukkig om de hoek te vinden)
Toiletten en douche zijn aan het einde van de gang. Bij al je voortbewegen door het gebouw dien je je sleutelkaart meenemen, omdat ook voor het openen van de de douchedeur die kaart nodig is.
Vind het hier prima! Ok, ik word misschien niet heel wild van donkerbruin hout en zou er dus ook niet mijn HELE kamer mee vol zetten, maar ik heb in ieder geval genoeg ruimte in mijn kamer. Grappig detail is wel dat mijn voeten over de rand van het bed steken, leuk zo'n Frans bed!
Na een nacht van 13 uur (ok ok, maar het was even nodig) hoog tijd om nu op stap te gaan. Mijn thuisbasis is in ieder geval op orde. Ik ga nu even een koffie drinken in het cafeetje beneden in de hal en dan lekker de stad in. Ben benieuwd wanneer ik een volgende bericht zal posten, want ik heb zo'n vermoeden dat deze stad mij binnen no time meegesleurd heeft in een HuizenHoge Parijs-Verslaving! ;)
woensdag 2 januari 2008
Que sera, sera
Daar zit ik dan, tussen mijn lijstjes en stapels. Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik constant bezig ben met stapelen, ordenen en lijstjes schrijven. Dat heeft nu een nieuw toppunt bereikt, zo op de dag voor vertrek naar Parijs. Heb op zich nu nog 22 uur te gaan, maar alles ligt in principe klaar! Op stapeltjes welteverstaan. Helaas staat er ook nog een stapel spullen die nog naar mijn lieftallige zus versleept moeten worden, want terwijl ik dacht al extreem goed te hebben geselecteerd, kwam ik er gisteren met Patries achter dat ik echt nog veeeel te veel kleren en schoenen klaar had liggen voor verscheping. Unbelievable! Het resultaat is echt uniek, want heb nu dus nog maar drie paar schoenen bij me: laarzen, gympen en pumps. Ja en m'n hardloopschoenen, maar het is niet alsof ik die nou lekker aan ga trekken naar college of boulangerie.
Vind het vrij hilarisch om te merken dat die schoenen ook zo'n beetje het enige is waar ik me nu nog druk om kon maken. Verder kan ik me eigenlijk nog geen zorgen maken om morgen en de daarop volgende maanden. Af en toe word ik wel gegrepen door een soort golf van opwinding, maar de ernstige stress die ik had ingecalculeerd blijft gewoon weg. Ik ga morgen verhuizen naar Parijs maar het is niet alsof ik a) daar niets kan kopen dat ik vergeten ben, b) daar bijvoorbeeld niet ook die foto's van Oud & Nieuw kan uploaden (laptop gaat gewoon mee dus ach) c) Parijs nou echt zover weg is. Maar belangrijkste oorzaak is eigenlijk d) heb er gewoon zo ongelooflijk veel zin in, dat alle mogelijke echte stress steeds weggevaagd wordt door een flinke grijns op mijn gezicht die in mijn hele systeem doorwerkt.
Die ontspanning is wel mede te danken aan die stapeltjes en lijstjes natuurlijk , maar de tranquilizers die ik vermoedde nodig te hebben zijn noch aangeschaft, noch door mijn omgeving stiekem door mijn eten geroerd. (Mocht dat wel het geval zijn, ik trakteer degene die dat gedaan heeft op een koffietje in Parijs!) Nu nog even afwachten hoe ik vandaag (met lijstje in de hand uiteraard!) doorkom en hoe ik vannacht slaap. Maar ik vertrek in ieder geval morgen met een gerust hart naar Parijs. Volgende bericht daarvandaan!
Vind het vrij hilarisch om te merken dat die schoenen ook zo'n beetje het enige is waar ik me nu nog druk om kon maken. Verder kan ik me eigenlijk nog geen zorgen maken om morgen en de daarop volgende maanden. Af en toe word ik wel gegrepen door een soort golf van opwinding, maar de ernstige stress die ik had ingecalculeerd blijft gewoon weg. Ik ga morgen verhuizen naar Parijs maar het is niet alsof ik a) daar niets kan kopen dat ik vergeten ben, b) daar bijvoorbeeld niet ook die foto's van Oud & Nieuw kan uploaden (laptop gaat gewoon mee dus ach) c) Parijs nou echt zover weg is. Maar belangrijkste oorzaak is eigenlijk d) heb er gewoon zo ongelooflijk veel zin in, dat alle mogelijke echte stress steeds weggevaagd wordt door een flinke grijns op mijn gezicht die in mijn hele systeem doorwerkt.
Die ontspanning is wel mede te danken aan die stapeltjes en lijstjes natuurlijk , maar de tranquilizers die ik vermoedde nodig te hebben zijn noch aangeschaft, noch door mijn omgeving stiekem door mijn eten geroerd. (Mocht dat wel het geval zijn, ik trakteer degene die dat gedaan heeft op een koffietje in Parijs!) Nu nog even afwachten hoe ik vandaag (met lijstje in de hand uiteraard!) doorkom en hoe ik vannacht slaap. Maar ik vertrek in ieder geval morgen met een gerust hart naar Parijs. Volgende bericht daarvandaan!
Abonneren op:
Posts (Atom)
