Ok, ik weet dat ik al uitzonderlijk veel aandacht heb besteed aan de wc's van de Residence Robert Garric. Maar ik moet er toch weer wat blogruimte aan op offeren en ik overweeg zelfs een boek te schrijven. Na wat ik vandaag bij het openen van de deur aantrof... Van dat boek zal trouwens het hele verhaal zich dan in deze ene ruimte afspelen. Dat er een thrillerelement in zal zitten, lijkt me evident. Dat ik die wc's vervelend vind, door de deuren en door het ongewenste meegenieten van de geluiden van buur-pleezitters, moge na het vorige wc-bericht duidelijk zijn. Maar dat deze ruimte ook de gelegenheid biedt voor surrealistische schouwspelen is nieuw voor me. Meestal beperken de opgeroepen gevoelens zich slechts tot irritatie, woede en verzuchting. Oja, en heimwee naar Nederlandse wc's. Zo vond er afgelopen weekend weer een feestje plaats in de salon. En die feesten hebben altijd hun invloed op de staat waarin de wc's verkeren. Sinds afgelopen zaterdag heb ik bijvoorbeeld de keuze uit WC 1: verkeert in topstaat, nu met nog wat extra hardnekkige remsporen en WC2: met bijzonder decoratief rode wijn patroon op de rand en een souvenir van alle schele mannen vóór de pot. Moeilijke keuze, dat begrijp je.
Maar van het schouwspel van vandaag kon ik slechts stil worden. Geen gezucht, geen geklaag. Vandaag bleef ik met open mond en sleutelkaart nog in de hand enkele seconden in de deuropening staan. (Terwijl mijn hersenen dus overuren draaiden om alvast de inleiding voor mijn boek op te zetten). Na het openen van de deur, zag ik niet alleen de vertrouwde salondeurtjes voor de twee wc's. Neen, ik voelde aanwezigheid. Ik. Was. Niet. Alleen.
De aanwezigheid zou zich trouwens snel aan mij openbaren. Uit een van de twee wc-deuren kwamen heel parmantig twee duiven gelopen. Ze liepen op hun gemak naar het raam en vlogen naar buiten. ... Wat ze daar deden, is me een raadsel. Romantisch tortelduif-onderonsje? Badsessie in de pot? Een overlegmeeting met de WC-eend? Het werd me in ieder geval duidelijk dat ze al langer binnenwaren: sporen op de grond duidden op enige spanning bij de beestjes.
Geef toe, ook al zijn wc's over het algemeen niet zo heel erg boeiend, als je er dit soort taferelen aantreft moet je toch toegeven dat je geest enigzins geprikkeld wordt . Dat wordt dus flink pennen voor dat boek. Ok, eerst mijn papers voor komend weekend maar eens schrijven en ach ja mijn scriptie heeft misschien ook voorrang. Maar heb in ieder geval vastgesteld dat een surrealistische thriller met psychologische elementen wellicht beter verkoopt dan een verhaal met teveel details over viezigheid en medewcgebruikers. Al zie ik stiekem wel een glansrol weggelegd voor mijn zwijgzame Japanse buurman.
maandag 24 maart 2008
vrijdag 21 maart 2008
Orde in de zaal alstublieft!
Soms gebeurt er gewoon zoveel dat je wel eens het gevoel krijgt dat je het overzicht kwijt bent. Dat dit gevoel je regelmatig overvalt in een programma als dit mag geen verrassing meer zijn: als drie instanties uit drie verschillende landen samenwerken, is het overzicht nog wel eens zoek. En vooral in deze weken vlak voor de Grote Trek over het Kanaal -via Nederland welteverstaan- wordt dat nog iets duidelijker. Over anderhalve week beëindig ik mijn studieperiode aan de Sorbonne, iets dat gepaard gaat met de nodige deadlines. En ook Oxford verwacht een briljant paper van me, namelijk een historiografisch essay. En dan heb je daarnaast natuurlijk alle praktische zaken die geregeld moeten worden: de Franse post lastig vallen waar mijn treinticket gebleven is (anders zie ik mijzelf -helaas helaas- genoodzaakt in Parijs te blijven..), een ticket naar Oxford boeken (als ik eindelijk een bevestiging van mijn accomodatie heb. Blijkbaar neemt de universiteit van de strakke deadlines het zelf niet zo nauw met planningen... Aargh.. Een mailtje díe kant opsturen met de melding please arrange my accomodation as soon as humanly possible is helaas geen optie.) Mijn taak momenteel is dus: proberen de kalmte te bewaren, de juiste dingen regelen en verder voornamelijk keihard studeren. Ik heb nog steeds kaarten in de kaartenzaal van de bibliotheek hier op me liggen wachten, en voor dit essay ga ik nog een specialist op nationalistische symbolen op negentiende eeuwse kaarten ontmoeten.. Ben benieuwd dus! Heb met mijn scriptie wel eindelijk gevoel dat er schot in de zaak zit, maar er moet nog een boel op papier gezet worden en geconcretiseerd..
Tel hierbij dan nog eens alle dagelijkse avonturen van Parijs op, en je begrijpt dat mijn hoofd af en toe tolt. Zo heb ik gisteren, just a normal day in the office, zowaar Sarkozy ontmoet. In mijn eigen huis!! Gisteren was de dag van de Francophonie, dus was er een officiële bijeenkomst in een van de salons in de Maison Internationale om stil te staan bij het heugelijke feit dat de Franse taal bestaat.
Vond zijn verhaal niet steengoed (soort kronkelredenering dat stug vasthouden aan de Franse taal in een internationale context het wederzijds respect ten goede komt) maar was wel heel leuk om deze man in het echt te zien. Ik begreep wel direct waarom mensen hem een goed spreker vinden, maar ook waarom hij veel Fransen momenteel op de zenuwen werkt.
Mijn hersenen maken overuren om alle indrukken, gebeurtenissen, kleuren en geuren op te slaan. Alles dat er om je heen gebeurt, manifesteert zich veel duidelijker aan je omdat je nu eenmaal in een andere omgeving dan normaal bent. Alhoewel, intussen voelt mijn leven hier ook juist heel normaal. Toegegeven, Sarkozy over de vloer is nog steeds iets bijzonders, maar over het algemeen voel ik nu gewone stress vanwege deadlines, spannende scriptievorderingen en naderende verhuizingen. Dat verschilt nauwelijks van het gevoel toen ik uit Leiden wegging! Natuurlijk zie ik nog steeds hoe prachtig Parijs is, maar ik ben wel een gewone inwoner geworden, met favoriete cafés, eigen supermarkt en dagelijkse beslommeringen. Overzicht kwijt zijn kan dus overal. En het overzicht terug vinden gelukkig ook. Zo betrapte ik mezelf wederom op iets dat ik blijkbaar ook overal ter wereld doe: wanneer het een chaos is in mijn hoofd is mijn kamer een chaos, en vice versa. Opruimen helpt dus om mijn hoofd weer geordend te krijgen en soms krijg ik die opruimdrang juist doordat mijn hoofd weer opgeruimd raakt. Hoe dan ook, vanmiddag gebeurde dat gelukkig ook weer even. Dan kan ik deze laatste weken in ieder geval doorkomen met een opgeruimde geest.
Dat het dit weekend Pasen is, was ook even aan me voorbij gegaan. Daar kwam ik gelukkig toch op tijd achter, dus heb mijn date van vanavond toch maar even gecanceld. Iets afspreken op vrijdag is natuurlijk prima, maar op Goede Vrijdag voert wat te ver. Nee, vanavond ga ik naar de St. Germain de Près, één van de oudste kerken van Parijs. Lijkt me bij uitstek een omgeving om die opgeruimde geest te krijgen. Waarom die geest zo nodig opgeruimd moet zijn? Omdat ik tijdens al deze drukte natuurlijk ook gewoon nog van mijn stad wil genieten, want het afscheid nadert. En in een opgeruimde ruimte (of geest for that matter) kun je gewoon veel meer opslaan!
Tel hierbij dan nog eens alle dagelijkse avonturen van Parijs op, en je begrijpt dat mijn hoofd af en toe tolt. Zo heb ik gisteren, just a normal day in the office, zowaar Sarkozy ontmoet. In mijn eigen huis!! Gisteren was de dag van de Francophonie, dus was er een officiële bijeenkomst in een van de salons in de Maison Internationale om stil te staan bij het heugelijke feit dat de Franse taal bestaat.
Vond zijn verhaal niet steengoed (soort kronkelredenering dat stug vasthouden aan de Franse taal in een internationale context het wederzijds respect ten goede komt) maar was wel heel leuk om deze man in het echt te zien. Ik begreep wel direct waarom mensen hem een goed spreker vinden, maar ook waarom hij veel Fransen momenteel op de zenuwen werkt. Mijn hersenen maken overuren om alle indrukken, gebeurtenissen, kleuren en geuren op te slaan. Alles dat er om je heen gebeurt, manifesteert zich veel duidelijker aan je omdat je nu eenmaal in een andere omgeving dan normaal bent. Alhoewel, intussen voelt mijn leven hier ook juist heel normaal. Toegegeven, Sarkozy over de vloer is nog steeds iets bijzonders, maar over het algemeen voel ik nu gewone stress vanwege deadlines, spannende scriptievorderingen en naderende verhuizingen. Dat verschilt nauwelijks van het gevoel toen ik uit Leiden wegging! Natuurlijk zie ik nog steeds hoe prachtig Parijs is, maar ik ben wel een gewone inwoner geworden, met favoriete cafés, eigen supermarkt en dagelijkse beslommeringen. Overzicht kwijt zijn kan dus overal. En het overzicht terug vinden gelukkig ook. Zo betrapte ik mezelf wederom op iets dat ik blijkbaar ook overal ter wereld doe: wanneer het een chaos is in mijn hoofd is mijn kamer een chaos, en vice versa. Opruimen helpt dus om mijn hoofd weer geordend te krijgen en soms krijg ik die opruimdrang juist doordat mijn hoofd weer opgeruimd raakt. Hoe dan ook, vanmiddag gebeurde dat gelukkig ook weer even. Dan kan ik deze laatste weken in ieder geval doorkomen met een opgeruimde geest.
Dat het dit weekend Pasen is, was ook even aan me voorbij gegaan. Daar kwam ik gelukkig toch op tijd achter, dus heb mijn date van vanavond toch maar even gecanceld. Iets afspreken op vrijdag is natuurlijk prima, maar op Goede Vrijdag voert wat te ver. Nee, vanavond ga ik naar de St. Germain de Près, één van de oudste kerken van Parijs. Lijkt me bij uitstek een omgeving om die opgeruimde geest te krijgen. Waarom die geest zo nodig opgeruimd moet zijn? Omdat ik tijdens al deze drukte natuurlijk ook gewoon nog van mijn stad wil genieten, want het afscheid nadert. En in een opgeruimde ruimte (of geest for that matter) kun je gewoon veel meer opslaan!
dinsdag 18 maart 2008
I want to ride my.....
Ik vroeg me al eens af, wanneer ga ik echt merken dat ik een Nederlander ben? Dat ik niet Frans ben, had ik me al gerealiseerd door de al dan niet met een glimlach gepaarde moeilijkheden die ik af en toe heb met de systemen hier (Parijzenaars vinden geloof ik alles in het leven zwaar, en dus accepteren ze die omslachtige toestanden maar al te graag: lekker weer iets om chagrijnig door te kijken). Maar vandaag voelde ik het opeens. Vandaag móest ik fietsen. Ik keek al weken naar die prachtig glimmende vélibs om vervolgens op te merken dat de metrotrap oplopen al teveel gevraagd was van mijn tere longen. Ai, heuvels trotseren op zo'n zware bolide was dus even niet aan de orde.
Maar vandaag was de dag. Ik voelde het. Misschien kwam het door de hoge concentratie telefoongesprekken met Nederland vanmorgen, waardoor de connectie flink werd aangewakkerd. Of wellicht door de regen die de hele dag met vlagen op Parijs neerdaalde. Hoe dan ook, na een ochtend college en een middaglang zwoegen op mijn paper vond ik dat Het Moment daar was om het Systeem te proberen een fiets te ontfutselen. Want, ik was op het ergste voorbereid. Systemen zijn er hier om zo ingewikkeld mogelijk te zijn!
Na een serieuze voorbereiding, compleet met nekkraken, armen warmzwaaien en checken of ik mijn portemonnaie wel bij me had (altijd praktisch blijven), toog ik naar een rustig vélibstation naast Parc Montsouris dat ik weken geleden al had gespot. Perfecte locatie om met de stalen constructie te vechten indien nodig.
Tot mijn grote verbazing, lukt het mij in één keer een weekabonnementje op mijn Passe Navigo te laden (mijn grote vrind de metrokaart). Mijn angst binnen twee seconden naar een knipperende fiets te moeten rennen, bleek ook ongegrond. Ik kon zelf kiezen welk nummer ik wilde hebben, dus koos ik gewoon het prachtige exemplaar direct links van mij, die banden zagen er tenminste allebei vol uit. Na verstellen van het zadel naar eenzame Hollandse hoogten was ik er klaar voor.
Wat een vrijheid! Daar vloog ik over de busbaan. Om een half uurtje later enigzins trillend tot stilstand te komen in St. Germain. Ik had mezelf al streng toegesproken mijn rijstijl uit Leiden enigzins aan te passen aan de brute verkeersstromen van Parijs. En dat was maar goed ook. Meest angstaanjagende momenten zijn die enorme kruispunten waarop het lijkt dat iedereen tegelijk groen heeft (of groen licht denkt te hebben). Op dat soort momenten ben je blij met die heuvels, dan schiet je tenminste met een beetje vaart over het asfalt.
Na deze verfrissende inspanning smaakte de sushi en het Japanse bier me trouwens nog beter dan anders. Om na het verlaten van Sushi West al wandelend notabene het best te bemerken een Hollander te zijn. Na mijn zorgvuldige verkeersinschattingen op de boulevards en busbanen, vertikte ik het een taxi voorrang te verlenen die die voorrang nam maar niet verdiende. Als een Nederlander groen licht heeft bij een zebrapad, dan zal hij lopen ook! (De Finnen in het gezelschap keer op keer een hartverzakking bezorgend). Neen, voorzichtig zijn bewaren we in Parijs wel voor op de fiets. Maar: zonder helm. Daar doen we niet aan want zulk helmet hair matcht toch alleen maar met een chagrijnig Frans hoofd.
Maar vandaag was de dag. Ik voelde het. Misschien kwam het door de hoge concentratie telefoongesprekken met Nederland vanmorgen, waardoor de connectie flink werd aangewakkerd. Of wellicht door de regen die de hele dag met vlagen op Parijs neerdaalde. Hoe dan ook, na een ochtend college en een middaglang zwoegen op mijn paper vond ik dat Het Moment daar was om het Systeem te proberen een fiets te ontfutselen. Want, ik was op het ergste voorbereid. Systemen zijn er hier om zo ingewikkeld mogelijk te zijn!
Na een serieuze voorbereiding, compleet met nekkraken, armen warmzwaaien en checken of ik mijn portemonnaie wel bij me had (altijd praktisch blijven), toog ik naar een rustig vélibstation naast Parc Montsouris dat ik weken geleden al had gespot. Perfecte locatie om met de stalen constructie te vechten indien nodig.
Tot mijn grote verbazing, lukt het mij in één keer een weekabonnementje op mijn Passe Navigo te laden (mijn grote vrind de metrokaart). Mijn angst binnen twee seconden naar een knipperende fiets te moeten rennen, bleek ook ongegrond. Ik kon zelf kiezen welk nummer ik wilde hebben, dus koos ik gewoon het prachtige exemplaar direct links van mij, die banden zagen er tenminste allebei vol uit. Na verstellen van het zadel naar eenzame Hollandse hoogten was ik er klaar voor.
Wat een vrijheid! Daar vloog ik over de busbaan. Om een half uurtje later enigzins trillend tot stilstand te komen in St. Germain. Ik had mezelf al streng toegesproken mijn rijstijl uit Leiden enigzins aan te passen aan de brute verkeersstromen van Parijs. En dat was maar goed ook. Meest angstaanjagende momenten zijn die enorme kruispunten waarop het lijkt dat iedereen tegelijk groen heeft (of groen licht denkt te hebben). Op dat soort momenten ben je blij met die heuvels, dan schiet je tenminste met een beetje vaart over het asfalt.
Na deze verfrissende inspanning smaakte de sushi en het Japanse bier me trouwens nog beter dan anders. Om na het verlaten van Sushi West al wandelend notabene het best te bemerken een Hollander te zijn. Na mijn zorgvuldige verkeersinschattingen op de boulevards en busbanen, vertikte ik het een taxi voorrang te verlenen die die voorrang nam maar niet verdiende. Als een Nederlander groen licht heeft bij een zebrapad, dan zal hij lopen ook! (De Finnen in het gezelschap keer op keer een hartverzakking bezorgend). Neen, voorzichtig zijn bewaren we in Parijs wel voor op de fiets. Maar: zonder helm. Daar doen we niet aan want zulk helmet hair matcht toch alleen maar met een chagrijnig Frans hoofd.
woensdag 12 maart 2008
Hoezo geschiedenis boek-en studie?
Het einde van mijn Franse tijd komt in zicht. Tijd voor wat nieuwe overpeinzingen over dagelijkse zaken die me blijven verbazen.
Allereerst een nieuw bibliotheek-gerelateerd verhaal. Dat ik wat moeite had me aan te passen aan het systeem hier, was al bekend. Maar intussen weet ik hoe alles werkt, en gaat het allemaal zijn gang. Gelukkig houdt de Sorbonne mij scherp, door af en toe die relaxte, bekende gang van zaken bruut te verstoren.
Toen vorige week mijn boek voor die presentatie gisteren nog steeds niet was gearriveerd (Dank u vriendelijk amazon.fr...) besloot ik dan maar de Duitse versie van het boek te lenen die in mijn bibliotheek beschikbaar was. Meertaligheid ten top, als Nederlandse student een Duits boek lezen voor een Engelstalige presentatie aan een Franse universiteit. Daar liep ik, braaf met het gele en witte velletje én lenerspas, naar het juiste loket: heerlijk om te weten hoe het werkt.
Maar toen ik het boek na een half uur op kwam halen en naar de uitleenmevrouw toeliep, wist zij mij te vertellen dat ik het boek helaas niet kon lenen, want mijn lenerslimiet was bereikt. Ik zei nog: weet u het zeker? Maar, het was echt waar. Ik had het enorme aantal van twee bibliotheekboeken in mijn bezit. Twee boeken, want een ruime berekening voor een geschiedenisstudent. Want zeg nou zelf, wanneer heeft een historicus nou meer dan twee bronnen tegelijk nodig, lijkt mij ook ruim zat. Daar stond ik, met een nieuw probleem. Gelukkig, dat is toch een soort constante in mijn biebervaringen! Gelukkig had ik mijn laatste aanwinst (een boek over nationalisme mét een cartoonmap op de cover!!) in mijn tas zitten, dus moest ik dit boek offeren voor mijn boek over iconen en kunstgeschiedenis. Soit!
Omdat ik het nieuw verkregen boek (ruimschoots, namelijk gisteren...) voor mijn presentatie gelezen had, kon ik het vandaag terugbrengen om mijn geofferde schat terug te halen. Vandaag trof ik een andere onverbiddelijke dame. Zij wist mij te vertellen dat ik het boek al eens geleend had, namelijk vorige week. Vriendelijk van haar, maar dat wist ik natuurlijk al. Dus legde ik de situatie uit (ik heb de details over nationalisme, iconen, presentaties et cetera maar weggelaten). Wat bleek: als je een boek geleend hebt, mag je hetzelfde boek pas na een maand na inleveren wéér lenen. Fantastisch!
Gelukkig deed mijn act ik-ben-buitenlandse-studente-en-ja-ik-probeer-je-taal-te-spreken zijn werk en kreeg ik een opgetrokken neus, enorme zucht én het boek. Met als trofee een stempel op mijn gele papiertje. Die ga ik nog missen, als ik straks weg ben!
Andere eigenaardigheden:
- het is hier in de metro heel normaal om op het perron een gebruikte Metro/DirectSoir/ander krantje uit de prullenbak te vissen. Waar ik eerst dacht dat het steeds om dakloze mensen ging die eten zochten, bleken het keer op keer keurige reizigers te zijn, op jacht naar leesvoer. Nou lees ik graag iets onderweg, maar om er nou voor door klokkenhuizen/sandwichresten/vieze zakdoeken te gaan graven...
- collega's geven elkaar hier een hand/zoenen elkaar gedag als ze elkaar voor het eerst op hun werkdag zien. Over dit fenomeen had een werkend vriendinnetje hier me al verteld, maar je merkt het zelf ook als je bijvoorbeeld in een winkel staat. Als er namelijk begroet moet worden, dan gaat dat voor alles. Dus als je bij de kassa staat, dan knallen ze gewoon tussendoor om te zoenen en even het weekend te bespreken. Ook als het donderdagmiddag 15.34 u is maar het is toevallig de eerste keer die week dat ze samen werken.
- bot zijn tegen een ober bij binnenkomst is toch echt de beste manier om service te krijgen. Als je te vriendelijk bent, laten ze je makkelijk tien minuten zitten zwaaien met je briefje van vijf om een café crème af te rekenen. Nu weiger ik volledig te veranderen in een akelig Frans typetje, maar iets onaardiger zijn helpt wel. Dat is dan ook voor het eerst, dat onaardig doen je verder brengt, maar goed!
- taalbarrières zijn nog steeds aanwezig: van de week werd ik gebeld door een Franse ami om af te spreken. Hij stelde jeudi voor. Aargh, was ik toch opeens volledig kwijt welke dag van de week dat is! De simpelste dingen van de taal zijn voor mij het moeilijkst: dagen van de week, uitleggen hoe laat het is, überhaupt tellen. Gelukkig kan ik al wel in het Frans uitleggen waar mijn scriptieonderzoek over gaat. :)
Allereerst een nieuw bibliotheek-gerelateerd verhaal. Dat ik wat moeite had me aan te passen aan het systeem hier, was al bekend. Maar intussen weet ik hoe alles werkt, en gaat het allemaal zijn gang. Gelukkig houdt de Sorbonne mij scherp, door af en toe die relaxte, bekende gang van zaken bruut te verstoren.
Toen vorige week mijn boek voor die presentatie gisteren nog steeds niet was gearriveerd (Dank u vriendelijk amazon.fr...) besloot ik dan maar de Duitse versie van het boek te lenen die in mijn bibliotheek beschikbaar was. Meertaligheid ten top, als Nederlandse student een Duits boek lezen voor een Engelstalige presentatie aan een Franse universiteit. Daar liep ik, braaf met het gele en witte velletje én lenerspas, naar het juiste loket: heerlijk om te weten hoe het werkt.
Maar toen ik het boek na een half uur op kwam halen en naar de uitleenmevrouw toeliep, wist zij mij te vertellen dat ik het boek helaas niet kon lenen, want mijn lenerslimiet was bereikt. Ik zei nog: weet u het zeker? Maar, het was echt waar. Ik had het enorme aantal van twee bibliotheekboeken in mijn bezit. Twee boeken, want een ruime berekening voor een geschiedenisstudent. Want zeg nou zelf, wanneer heeft een historicus nou meer dan twee bronnen tegelijk nodig, lijkt mij ook ruim zat. Daar stond ik, met een nieuw probleem. Gelukkig, dat is toch een soort constante in mijn biebervaringen! Gelukkig had ik mijn laatste aanwinst (een boek over nationalisme mét een cartoonmap op de cover!!) in mijn tas zitten, dus moest ik dit boek offeren voor mijn boek over iconen en kunstgeschiedenis. Soit!
Omdat ik het nieuw verkregen boek (ruimschoots, namelijk gisteren...) voor mijn presentatie gelezen had, kon ik het vandaag terugbrengen om mijn geofferde schat terug te halen. Vandaag trof ik een andere onverbiddelijke dame. Zij wist mij te vertellen dat ik het boek al eens geleend had, namelijk vorige week. Vriendelijk van haar, maar dat wist ik natuurlijk al. Dus legde ik de situatie uit (ik heb de details over nationalisme, iconen, presentaties et cetera maar weggelaten). Wat bleek: als je een boek geleend hebt, mag je hetzelfde boek pas na een maand na inleveren wéér lenen. Fantastisch!
Gelukkig deed mijn act ik-ben-buitenlandse-studente-en-ja-ik-probeer-je-taal-te-spreken zijn werk en kreeg ik een opgetrokken neus, enorme zucht én het boek. Met als trofee een stempel op mijn gele papiertje. Die ga ik nog missen, als ik straks weg ben!
Andere eigenaardigheden:
- het is hier in de metro heel normaal om op het perron een gebruikte Metro/DirectSoir/ander krantje uit de prullenbak te vissen. Waar ik eerst dacht dat het steeds om dakloze mensen ging die eten zochten, bleken het keer op keer keurige reizigers te zijn, op jacht naar leesvoer. Nou lees ik graag iets onderweg, maar om er nou voor door klokkenhuizen/sandwichresten/vieze zakdoeken te gaan graven...
- collega's geven elkaar hier een hand/zoenen elkaar gedag als ze elkaar voor het eerst op hun werkdag zien. Over dit fenomeen had een werkend vriendinnetje hier me al verteld, maar je merkt het zelf ook als je bijvoorbeeld in een winkel staat. Als er namelijk begroet moet worden, dan gaat dat voor alles. Dus als je bij de kassa staat, dan knallen ze gewoon tussendoor om te zoenen en even het weekend te bespreken. Ook als het donderdagmiddag 15.34 u is maar het is toevallig de eerste keer die week dat ze samen werken.
- bot zijn tegen een ober bij binnenkomst is toch echt de beste manier om service te krijgen. Als je te vriendelijk bent, laten ze je makkelijk tien minuten zitten zwaaien met je briefje van vijf om een café crème af te rekenen. Nu weiger ik volledig te veranderen in een akelig Frans typetje, maar iets onaardiger zijn helpt wel. Dat is dan ook voor het eerst, dat onaardig doen je verder brengt, maar goed!
- taalbarrières zijn nog steeds aanwezig: van de week werd ik gebeld door een Franse ami om af te spreken. Hij stelde jeudi voor. Aargh, was ik toch opeens volledig kwijt welke dag van de week dat is! De simpelste dingen van de taal zijn voor mij het moeilijkst: dagen van de week, uitleggen hoe laat het is, überhaupt tellen. Gelukkig kan ik al wel in het Frans uitleggen waar mijn scriptieonderzoek over gaat. :)
dinsdag 11 maart 2008
woensdag 5 maart 2008
eens UB'er, altijd BU'er
Het moest er toch ooit van komen.. Na twee maanden lang als een verliefde puber rondjes te hebben gerend door deze prachtstad, moest er nu toch echt weer gestudeerd worden. Heb in die twee maanden natuurlijk wel wat gedaan (colleges gevolgd en wat scriptiezaken gelezen/geschreven/bedacht) maar sinds deze week zit ik weer ouderwets dagenlang in de BU*, iets dat mijn Leidse UB-matties vast een klein beetje geruststelt. Er komen wat deadlines aan, en bovendien hebben onze 'klachten' dat we best wat dieper op de materie in zouden willen gaan, ertoe geleid dat we voor volgende week een stapel boeken moeten lezen zodat we zelf ook wat zinnigs te melden hebben over het historiografisch debat rondom de history of science. Historiografie en methodologie, dat klinkt stiekem helemaal niet als Marleen, maar de ontdekking van de week is dat ik het waarachtig interessant begin te vinden!
Het lijkt soms wel dat je altijd verlangt naar datgene dat je op het moment niet hebt. Toen ik in Leiden het eerste semester dagenlang in de UB zat te knallen, verlangde ik naar de mogelijkheid tot Eeuwig Nietsdoen. En nu, na twee maanden (Eeuwig is gelukkig nog niet aan de orde) nietsdoen, verlangde ik er best naar om (weer) te gaan studeren. Diep op de stof ingaan, niet alleen maar een werk schrijven op basis van secondaire literatuur maar primaire bronnen gebruiken en proberen uit te vogelen wat mijn eigen plaats in het historiografisch debat is. En zo zat ik vanmiddag opeens bij de lunch te discussieren over Marxistische historici, objectiviteit, belang van namen als Industriële revolutie en iets bredere gesprekken over academische vorming enzo. Ga daar maar eens voor zitten. Dat is nogal iets anders dan een verliefde blog over Parijs, over Schrijvers, koffiedates en zon!
Maar ik denk dat de omgeving me zelfs bij deze nieuwe plotwending (nerd alert, nerd alert) wel degelijk beïnvloedt. Doordat ik me nu in een nieuwe omgeving bevind (een omgeving waar ik me heerlijk op mijn gemak voel, maar die wel nieuw is) kijk ik met een frissere blik naar allerlei zaken. Zo ook naar mijn studie en academische vorming. Zelfs naar die zaken, zou ik haast willen zeggen, want ik dacht in die twee maanden rondhobbelen dat ik dat studiegevoel niet meer terug zou krijgen totdat ik in Oxford aan een bibliotheektafel vastgelijmd word in april. Wat een inzichten tot weer. Komende maand rest mij dus nog een heleboel generd in de BU. En om jullie een beetje gerust te stellen: ik ga natuurlijk nog zoveel mogelijk profiteren van mijn tijd in deze stad. Want de Gouden Marleen Regel geldt nog immer: studeren lukt pas echt goed met kwalitatieve, fijne pauzes. En dus zat ik vandaag weer heerlijk in de Starbucks met m'n Franse BU-vrind, ga ik vanavond wat drinken en loop ik nog steeds met een Grijns over de Parijse boulevards. En dat kan intussen zelfs al in zomerjas (met zonnebril)! De lente komt er nu echt aan, en laten we hopen dat deze scriptie-'Verlichting' ook doorzet!
Nieuwtjes van de week:
- Bezoek gaaf!
- Beste crêpes tot nu toe: de stand bij het jazzcafé tegenover Jardin du Luxembourg
- Vertrouw nooit de leverdata van amazon
- spannende dingen van de kaart bestellen blijft leuk, maar orgaanvlees nog steeds niet echt my cup of tea
- De deuren van de Wc's vallen bij nader inzien best mee, ze komen tot mijn hals ipv schouders. Scheelt toch weer! ;)
- Nieuwe ontmoetingen met de Franse bureaucratie hebben mijn vertrouwen daarin nog steeds niet kunnen doen groeien.
- Ik ben eindelijk weer beter!
* BU = Franse versie van UB, namelijk Bibliotheque Universitaire
Het lijkt soms wel dat je altijd verlangt naar datgene dat je op het moment niet hebt. Toen ik in Leiden het eerste semester dagenlang in de UB zat te knallen, verlangde ik naar de mogelijkheid tot Eeuwig Nietsdoen. En nu, na twee maanden (Eeuwig is gelukkig nog niet aan de orde) nietsdoen, verlangde ik er best naar om (weer) te gaan studeren. Diep op de stof ingaan, niet alleen maar een werk schrijven op basis van secondaire literatuur maar primaire bronnen gebruiken en proberen uit te vogelen wat mijn eigen plaats in het historiografisch debat is. En zo zat ik vanmiddag opeens bij de lunch te discussieren over Marxistische historici, objectiviteit, belang van namen als Industriële revolutie en iets bredere gesprekken over academische vorming enzo. Ga daar maar eens voor zitten. Dat is nogal iets anders dan een verliefde blog over Parijs, over Schrijvers, koffiedates en zon!
Maar ik denk dat de omgeving me zelfs bij deze nieuwe plotwending (nerd alert, nerd alert) wel degelijk beïnvloedt. Doordat ik me nu in een nieuwe omgeving bevind (een omgeving waar ik me heerlijk op mijn gemak voel, maar die wel nieuw is) kijk ik met een frissere blik naar allerlei zaken. Zo ook naar mijn studie en academische vorming. Zelfs naar die zaken, zou ik haast willen zeggen, want ik dacht in die twee maanden rondhobbelen dat ik dat studiegevoel niet meer terug zou krijgen totdat ik in Oxford aan een bibliotheektafel vastgelijmd word in april. Wat een inzichten tot weer. Komende maand rest mij dus nog een heleboel generd in de BU. En om jullie een beetje gerust te stellen: ik ga natuurlijk nog zoveel mogelijk profiteren van mijn tijd in deze stad. Want de Gouden Marleen Regel geldt nog immer: studeren lukt pas echt goed met kwalitatieve, fijne pauzes. En dus zat ik vandaag weer heerlijk in de Starbucks met m'n Franse BU-vrind, ga ik vanavond wat drinken en loop ik nog steeds met een Grijns over de Parijse boulevards. En dat kan intussen zelfs al in zomerjas (met zonnebril)! De lente komt er nu echt aan, en laten we hopen dat deze scriptie-'Verlichting' ook doorzet!
Nieuwtjes van de week:
- Bezoek gaaf!
- Beste crêpes tot nu toe: de stand bij het jazzcafé tegenover Jardin du Luxembourg
- Vertrouw nooit de leverdata van amazon
- spannende dingen van de kaart bestellen blijft leuk, maar orgaanvlees nog steeds niet echt my cup of tea
- De deuren van de Wc's vallen bij nader inzien best mee, ze komen tot mijn hals ipv schouders. Scheelt toch weer! ;)
- Nieuwe ontmoetingen met de Franse bureaucratie hebben mijn vertrouwen daarin nog steeds niet kunnen doen groeien.
- Ik ben eindelijk weer beter!
* BU = Franse versie van UB, namelijk Bibliotheque Universitaire
Abonneren op:
Posts (Atom)
