Langzaam maar hoorbaar adem je nog eens extra in en uit. Je hoort mama's advies van 15 jaar terug nog steeds in dit soort situaties door je hoofd galmen: eerst tot tien tellen! Maar tegelijk overweeg je drastischere oplossingen. Een paraplu tussen het wiel van die ene kinderwagen, of misschien een goed gemikte edoch niet te harde tik op iemands achterhoofd. Dingen die je natuurlijk niet hoort te denken, maar intussen wel doet. Uitvoeren is gelukkig een tweede, maar ik moet bekennen al regelmatig kriebelende handen te hebben gehad..
Locatie? De Cornmarket Street, equivalent van de Haarlemmerstraat, Kalverstraat of Steenweg. Om van A naar B te komen trotseer ik wel eens noodgedwongen de woeste kracht van de mensenstroom op die straat. Of als ik naar een van de winkels ga natuurlijk, maar de irritatie is het grootst als je 'slechts op doortocht' bent. In Leiden vermijd ik de Haarlemmer op zaterdag het liefst zo veel mogelijk. Als ik straks een baan heb, heb ik niet meer de luxe van winkelen op dinsdagochtend, dus zolang het kan hobbel ik vrolijk op dat soort dagen naar de HEMA, de zaterdag zoveel mogelijk mijdend.
Ik weet dat ik snel loop, sneller dan de meeste mensen. Maar het lijkt wel of alle winkelende mensen in een straat als de Cornmarket een competitie doen wie het allerlangzaamst kan zijn. Speciale awards worden klaarblijkelijk uitgedeeld voor Meest Onverwachte Stopmomenten en Meest Opstoppende Manouvres naar Links dan wel Rechts. Vergeet daarbij ook niet de prijzen voor Paraplu in Oog en Tas tegen Scheenbeen, een ware jackpotverschaffer indien opgemerkt door één van de incognito juryleden.
Tel daarbij op de Big Issue verkopers, Animal Abuse activisten en de ene man die altijd de Bijbel schreeuwend loopt voor te lezen, en de uitdaging is compleet. Als ik deze straat heelhuids en zonder slachtoffers te maken probeer door te komen, denk ik nog altijd aan het Apenkooien op de basisschool. En aan dat voorstel dat ik voor de Leidse gemeenteraad klaar heb liggen. Klein beginnen, maar mijns inziens kan dit concept landelijk en zelfs Europees worden ingevoerd. Stel een tweebanen systeem in, met de buitenste baan voor alle mensen die opeens naar etalages en winkels toewillen en een binnenbaan voor de mensen die Gewoon Door Willen Lopen. Ik weet zeker dat een spitsstrook op deze manier geen enkele discussie op zal leveren en iedereen blij zal maken! En dat lijkt me hier ook prima passen in het Engeland van het queuen voor bushaltes en kassa's.
woensdag 28 mei 2008
donderdag 22 mei 2008
Elijah, de Blackwell's en bloody hell!
Na de heerlijke film Paris van Cedric Klapisch te hebben gezien terwijl ik in Parijs woonde (ach en wee, dat lijkt lang geleden!), begonnen mijn ogen te glinsteren bij het zien van de posters voor een ware Oxford film. Nu kan ik natuurlijk de nodige portie Oxford binnenhalen met het kijken van Lewis en Inspector Morse, maar dat bewaar ik wel voor na terugkeer in Nederland. Nee, The Oxford Murders beloofde een waar spektakel te worden. Ok, de poster zag er een klein beetje als een Da Vinci Code rip-off uit, maar wie weet was het een goed verhaal! Ik keek de middag voordat ik naar de bios ging even de trailer bij mijn trouwe vriend imdb.com (de enige reden dat ik af en toe wat kennis bezit die in de buurt komt van filmkennis). Best veel angstig uitziende hoofden en een portie bloed. En dat gecombineerd met wiskundige raadsels. Die raadsels vind ik na het maken van wat selectietests met ruimtelijk inzicht vragen en sommen niet erg eng meer, maar de combinatie met moorden.. Kon ik dat wel aan?
Het bleek meer een kwestie te zijn of mijn buikspieren het wel aan zouden kunnen. May I remind you, dit was dus geen komedie maar een soort thriller. maar wat heb ik gelachen. Plot? Slecht. Plotwendingen? Zelfs voor minder scherpe filmkijkers waren er geen verrassingen. Taal? Stel je heerlijke Britse zinsneden voor zoals 'Bloody hell!' maar dan uitgesproken door een Amerikaan die niet kan acteren en dus klinkt als.. juist. Een Amerikaan. Liefdescènes? Hilarisch. Stel je een vrouw in de keuken voor, die slechts gehuld in een schort spaghetti staat te koken. Om het helemaal af te maken daarna de voltreffer van Elijah Wood: 'It's just me, you and the spaghetti'. .. Slechts eerbiedige stilte is hier gepast. Die enge hoofden? Bleken gewoon goed geknipte shots te zijn, niks spannends aan. Beelden van Oxford? Kijk, now we're talking. Dat maakte deze filmtrip dan wel weer geslaagd. Het blijft fantastisch om personen in een film rond te zien lopen door je eigen favoriete boekenwinkel, langs de bieb waar je uren doorbrengt, langs cafés waar je eveneens uren doorbrengt. Dat was er heerlijk aan, en bovendien heb ik door de elkaar opvolgende lachsalvo's genoeg buikspieroefeningen voor weken gedaan. Toen ik de bioscoop uitliep, ving ik een Nederlandstalig gesprek op van een echtpaar achter me. Zonder me ermee te bemoeien (die mensen zijn ook lekker eens weg en denken dat niemand ze kan verstaan) vroeg ik me af of de ontgoochelde grijns op hun gezicht ook iets te maken zou hebben met mijn favoriete zin uit de hele film: 'Let's run away together, far from here. Far from Oxford, where there are no books!' Juist, tijd om weer lekker terug naar mijn boeken te gaan.
Het bleek meer een kwestie te zijn of mijn buikspieren het wel aan zouden kunnen. May I remind you, dit was dus geen komedie maar een soort thriller. maar wat heb ik gelachen. Plot? Slecht. Plotwendingen? Zelfs voor minder scherpe filmkijkers waren er geen verrassingen. Taal? Stel je heerlijke Britse zinsneden voor zoals 'Bloody hell!' maar dan uitgesproken door een Amerikaan die niet kan acteren en dus klinkt als.. juist. Een Amerikaan. Liefdescènes? Hilarisch. Stel je een vrouw in de keuken voor, die slechts gehuld in een schort spaghetti staat te koken. Om het helemaal af te maken daarna de voltreffer van Elijah Wood: 'It's just me, you and the spaghetti'. .. Slechts eerbiedige stilte is hier gepast. Die enge hoofden? Bleken gewoon goed geknipte shots te zijn, niks spannends aan. Beelden van Oxford? Kijk, now we're talking. Dat maakte deze filmtrip dan wel weer geslaagd. Het blijft fantastisch om personen in een film rond te zien lopen door je eigen favoriete boekenwinkel, langs de bieb waar je uren doorbrengt, langs cafés waar je eveneens uren doorbrengt. Dat was er heerlijk aan, en bovendien heb ik door de elkaar opvolgende lachsalvo's genoeg buikspieroefeningen voor weken gedaan. Toen ik de bioscoop uitliep, ving ik een Nederlandstalig gesprek op van een echtpaar achter me. Zonder me ermee te bemoeien (die mensen zijn ook lekker eens weg en denken dat niemand ze kan verstaan) vroeg ik me af of de ontgoochelde grijns op hun gezicht ook iets te maken zou hebben met mijn favoriete zin uit de hele film: 'Let's run away together, far from here. Far from Oxford, where there are no books!' Juist, tijd om weer lekker terug naar mijn boeken te gaan.
dinsdag 13 mei 2008
Nerd alert! Nerd alert!
Als je dit soort dingen in je vrije tijd gaat doen, dan is dat duidelijk een signaal van nerdigheid. Vooral omdat het nu zaterdagavond tien over twaalf is..
zie: http://crappygraphs.com/user_graphs/?id=1938, en je kunt daar zelf je eigen grafiek maken van wat dan ook.
Ok, nu tijd om te gaan slapen want morgen weer door aan mijn database voor vak in Parijs. Het komt door die computing course aan de Sorbonne, het is ook helemaal niet gezond om historici aan de statistische gegevens en factorial analysis te zetten!
England calling
Schrijven is iets moois. Een blog ook, omdat je dan een kanaal hebt om die schrijfsels te delen met een -al dan niet gewillig- luisterend publiek. Maar een blog betekent ook een verantwoordelijkheid één keer in de zoveel tijd iets nieuws te plaatsen. Die berichten komen er vooralsnog eigenlijk vanzelf, maar het laatste bericht is nu alweer van ongeveer 2 weken geleden. Ai! Zou het dan dit keer toch een waarbenjij.nu verhaal worden met 'en toen ging ik daarheen en toen stootte ik mijn teen (echt gebeurd) en toen ging het regenen en toen en toen en dat is dus the Royal Albert Hall'? Nee, daar heb ik geen zin in, en jij ook niet.
Grootste gemis in mijn verslag van Oxford so far? Het vermelden van mijn black tie dinner op Mansfield College, vorige week woensdag. Ik was pas op mijn eerste formal dinner in Hertford College, well, deze keer was het onze beurt om een exchange formal te hosten. En in Mansfield stijl was dat een black tie dinner. Fantastisch weer hier, dus in de jurk over straat was geen probleem, heerlijk om eindelijk geen jas meer mee te hoeven nemen! Studenten van Mansfield, Hertford en Brasenose ontmoetten elkaar in de hal van mijn prachtige college, en de predinner champagne werd genuttigd op de oprijlaan. Geniale setting! Stel je een groep mensen voor die zich fantastisch uitzien, een stralende zon en een blauwe lucht, fris groen gras. Oja en vergeet de champagne niet. Groot hoogtepunt eerder die dag was het aanschaffen van mijn gown (een soort toga, interessant geval mag ik wel zeggen: een soort gilet met lange flappen en extra vreemde flappen) en die gown werd dus gedragen bij de formal hall. Heerlijk viergangenmenu in de prachtige dining hall, en daarna naar de kapel voor port en chocolade. ... De locatie deed me mijn wenkbrauwen even fronsen, maar dat staat niet zo goed bij een sexy jurk, dus toog ik toch met de rest naar de alcohol. Toen de avond in de college bar werd voortgezet, voelde ik me wel weer iets meer op mijn plaats. De gown ging uit, en het bier op tafel. Deze avond gaf me een heerlijk gevoel: ik hoor hier. Mijn college is intussen míjn college, ik heb een gown dus ben klaar voor mijn matriculation* en ik kom bekenden tegen op straat. Zo ook mijn ouders, maar ik wist in ieder geval dat ze op bezoek kwamen dus de schok was niet al te groot. Gisteren heb ik met mijn ouders een high tea gedaan in The Grand Café. Fantastisch! Bepaalde elementen van de Britse cultuur kan ik wel waarderen!
Mijn scriptie begint zowaar ergens op te lijken, en intussen heb ik mijn eerste Londen-trip ook al gemaakt: heerlijke zomerse dag die een goede eerste kennismaking met die mooie stad vormde.
Ik blijf me verbazen over de Engelsen: met dit zomerse weer heb ik voortdurend flashbacks naar mijn Malta-vakantie: grooooote, blooooote, roooooooode lijven waar je ook kijkt. (weten jullie nog wat ik bedoel An en Es?) Dat de pub af en toe om 22.30 u al dicht gaat, vind ik ook nog steeds moeilijk te behappen en mijn respect voor de grasonderhoudcapaciteiten van de college tuinmannen groeit met de dag. Cricket vind ik nog steeds intrigerend, punting** staat nog steeds op mijn todo-list en ik moet ook nog steeds mijn eerst Pimm's nuttigen. Ik ben al wel hard op weg om zoveel mogelijk guest ales in de pubs te proberen (wisselende ales op tap) en ik heb mijn eerste serieuze verkleed-partijtje gehad: een rave bop in Linacre College. Eén foto daarvan leek me wel weer genoeg informatie ;). Goed, tijd om weer aan de studie te gaan. Want het schrijven van blogs is dan wel erg leuk, die scriptie moet ook nog steeds geschreven worden...
Cheerio to you all, and see you soon!
* matriculation = een happening waarbij je officieel lid wordt van de universiteit van Oxford. Voor mij gaat dat plaatsvinden op 12 juni, tenue is voorgeschreven: gown, lintje en de hoed in de hand, zwarte rok, zwarte kousen en witte blouse. Groot voordeel van die dress code is dat je ze op straat direct kunt herkennen ;)
** punting = 'varen' in een platte boot waarbij je jezelf voorduwt met een lange stok. Een traditie die voornamelijk in Cambridge en Oxford hooggehouden, ideaal vermaak op warme dagen.
Grootste gemis in mijn verslag van Oxford so far? Het vermelden van mijn black tie dinner op Mansfield College, vorige week woensdag. Ik was pas op mijn eerste formal dinner in Hertford College, well, deze keer was het onze beurt om een exchange formal te hosten. En in Mansfield stijl was dat een black tie dinner. Fantastisch weer hier, dus in de jurk over straat was geen probleem, heerlijk om eindelijk geen jas meer mee te hoeven nemen! Studenten van Mansfield, Hertford en Brasenose ontmoetten elkaar in de hal van mijn prachtige college, en de predinner champagne werd genuttigd op de oprijlaan. Geniale setting! Stel je een groep mensen voor die zich fantastisch uitzien, een stralende zon en een blauwe lucht, fris groen gras. Oja en vergeet de champagne niet. Groot hoogtepunt eerder die dag was het aanschaffen van mijn gown (een soort toga, interessant geval mag ik wel zeggen: een soort gilet met lange flappen en extra vreemde flappen) en die gown werd dus gedragen bij de formal hall. Heerlijk viergangenmenu in de prachtige dining hall, en daarna naar de kapel voor port en chocolade. ... De locatie deed me mijn wenkbrauwen even fronsen, maar dat staat niet zo goed bij een sexy jurk, dus toog ik toch met de rest naar de alcohol. Toen de avond in de college bar werd voortgezet, voelde ik me wel weer iets meer op mijn plaats. De gown ging uit, en het bier op tafel. Deze avond gaf me een heerlijk gevoel: ik hoor hier. Mijn college is intussen míjn college, ik heb een gown dus ben klaar voor mijn matriculation* en ik kom bekenden tegen op straat. Zo ook mijn ouders, maar ik wist in ieder geval dat ze op bezoek kwamen dus de schok was niet al te groot. Gisteren heb ik met mijn ouders een high tea gedaan in The Grand Café. Fantastisch! Bepaalde elementen van de Britse cultuur kan ik wel waarderen!
Mijn scriptie begint zowaar ergens op te lijken, en intussen heb ik mijn eerste Londen-trip ook al gemaakt: heerlijke zomerse dag die een goede eerste kennismaking met die mooie stad vormde.
Ik blijf me verbazen over de Engelsen: met dit zomerse weer heb ik voortdurend flashbacks naar mijn Malta-vakantie: grooooote, blooooote, roooooooode lijven waar je ook kijkt. (weten jullie nog wat ik bedoel An en Es?) Dat de pub af en toe om 22.30 u al dicht gaat, vind ik ook nog steeds moeilijk te behappen en mijn respect voor de grasonderhoudcapaciteiten van de college tuinmannen groeit met de dag. Cricket vind ik nog steeds intrigerend, punting** staat nog steeds op mijn todo-list en ik moet ook nog steeds mijn eerst Pimm's nuttigen. Ik ben al wel hard op weg om zoveel mogelijk guest ales in de pubs te proberen (wisselende ales op tap) en ik heb mijn eerste serieuze verkleed-partijtje gehad: een rave bop in Linacre College. Eén foto daarvan leek me wel weer genoeg informatie ;). Goed, tijd om weer aan de studie te gaan. Want het schrijven van blogs is dan wel erg leuk, die scriptie moet ook nog steeds geschreven worden...
Cheerio to you all, and see you soon!
* matriculation = een happening waarbij je officieel lid wordt van de universiteit van Oxford. Voor mij gaat dat plaatsvinden op 12 juni, tenue is voorgeschreven: gown, lintje en de hoed in de hand, zwarte rok, zwarte kousen en witte blouse. Groot voordeel van die dress code is dat je ze op straat direct kunt herkennen ;)
** punting = 'varen' in een platte boot waarbij je jezelf voorduwt met een lange stok. Een traditie die voornamelijk in Cambridge en Oxford hooggehouden, ideaal vermaak op warme dagen.
zondag 4 mei 2008
May Day
Het was donderdagochtend, rond een uur of vijf. Mijn wekker ging, ik sprong uit bed en bijna in één vloeiende beweging door onder de douche (vloeiend vraagt net iets teveel coördinatie voor dat uur van de dag). Ik wist waarom ik op dit vreemde uur opstond, en ik was er klaar voor. Het was de eerste dag van mei. Gedurende studiereizen in voorgaande jaren was ik al bekend geraakt met de betekenis van deze datum wanneer het de connectie met arbeid betreft, maar nu ging het om iets anders. May Day, ik had erover gehoord van medestudenten: het zou zeker de moeite zijn om bij te wonen.
Ik crosste slaapdronken door de stad, zette mijn fiets ergens vast en vervolgde mijn weg lopend richting Magdalen Bridge bij Magdalen College. Een grote mensenmenigte had zich al onder aan de toren verzameld, vreemd genoeg zichzelf verspreidend over het asfalt tot aan de stoepranden, de stoep zelf volledig vrijlatend. Omdat ik niet Brits ben, kon ik dus lekker doorlopen tot helemaal vooraan. De brug zelf was afgezet, met aan weerszijden dranghekken en een stuk of tien agenten in fluoriserende gele hesjes. Boxen waren her en der opgesteld, en iedereen tilde zijn hoofd verwachtingsvol op en richtte de ogen op de toren. Het was bijna zes uur, het was bijna zover. Daar zag ik iets wits wapperen op de toren. Ja, ik zag ze! Het koor van Magdalen College stond op de toren om volgens traditie de opkomende zon tegemoet te zingen.
Helaas duurde het zingen slechts een seconde of dertig, maar mooi was het zeker. De menigte was bijna volledig stil, een paar lallende mensen daargelaten die de hele nacht door waren gegaan. Ik heb zelden zo'n scherp contrast tussen elementen van een samenleving gezien: enerzijds de Britse koorcultuur, en mensen die zelfs zonder aanwijzing van Het Gezag zichzelf langs imaginaire grenzen op het asfalt organiseren. Anderzijds zag ik die minder charmante kant van de Britse samenleving waardoor mijn mond open blijft vallen: dronken mensen, vrouwen in te korte en te kleine jurkjes, met teveel vlees en op te hoge hakken. Interessant contrast, dat wel. Maar de geur van dat deel van de menigte maakte me om 6.00 u 's ochtends niet heel gelukkig! Begrijp me niet verkeerd, dit is niet alleen tot de Britse samenleving beperkt, loop maar eens een rondje door Leiden op 3 oktober 's ochtends zou ik zeggen. Maar toch, het contrast was hier wel erg scherp.
Mijn avontuur eindigde en mijn dag begon. Ik liep terug om mijn fiets te pakken, die ik op Radcliffe Square had gezet: lekker centraal en helemaal leeg. Niet meer, want toen ik terug liep was het morris dancing daar begonnen. Een andere traditie van May Day: een vorm van Engelse volksdans met allerlei patronen, stokken die tegen elkaar worden geslagen en kekke outfits. Zie foto's voor meer. (fiets kon ik na 15 minuten alsnog weghalen..)
Het ochtendritueel diende te eindigen met een ontbijt. Ik kwam iemand van Mansfield tegen, en ging met hem en medestudenten mee. We kwamen uiteindelijk terecht in een restaurantje in de buurt van mijn huis, wat goed uitkwam omdat ik intussen besloten had toch nog maar even terug m'n bed in te gaan. Ontbijt bestond uit een Bloody Mary shot en een complete English breakfast worstje op brood. Die worst was extreem bijzonder, zo kwam de baas ons uitleggen, want 'zijn uitvinding bevatte alle elementen van een goed Engels ontbijt in één worst!'. Nu vind ik worst als ontbijt sowieso niet echt een succes, en nu kwam ik erachter dat dat niet echt beter wordt als je om vijf uur bent opgestaan en eigenlijk alleen maar wilt verder slapen. De Bloody Mary kon ik daarentegen wel waarderen, en bleek een uitstekend slaapmiddel te zijn toen ik om 8.00 u mijn bed weer in sprong. Wat een dag voordat de dag goed en wel begonnen was! Ik had zo dus eigenlijk mijn eigen Dag van de Arbeid, en die had ik zeker gemist als ik niet in Oxford was gaan studeren.
PS: de brug wordt afgezet omdat volgens een traditie uit de jaren '70 studenten van de brug af proberen te springen. Aangezien de rivier maar 2 voet diep is, is dat nogal gevaarlijk...
Ik crosste slaapdronken door de stad, zette mijn fiets ergens vast en vervolgde mijn weg lopend richting Magdalen Bridge bij Magdalen College. Een grote mensenmenigte had zich al onder aan de toren verzameld, vreemd genoeg zichzelf verspreidend over het asfalt tot aan de stoepranden, de stoep zelf volledig vrijlatend. Omdat ik niet Brits ben, kon ik dus lekker doorlopen tot helemaal vooraan. De brug zelf was afgezet, met aan weerszijden dranghekken en een stuk of tien agenten in fluoriserende gele hesjes. Boxen waren her en der opgesteld, en iedereen tilde zijn hoofd verwachtingsvol op en richtte de ogen op de toren. Het was bijna zes uur, het was bijna zover. Daar zag ik iets wits wapperen op de toren. Ja, ik zag ze! Het koor van Magdalen College stond op de toren om volgens traditie de opkomende zon tegemoet te zingen.
Helaas duurde het zingen slechts een seconde of dertig, maar mooi was het zeker. De menigte was bijna volledig stil, een paar lallende mensen daargelaten die de hele nacht door waren gegaan. Ik heb zelden zo'n scherp contrast tussen elementen van een samenleving gezien: enerzijds de Britse koorcultuur, en mensen die zelfs zonder aanwijzing van Het Gezag zichzelf langs imaginaire grenzen op het asfalt organiseren. Anderzijds zag ik die minder charmante kant van de Britse samenleving waardoor mijn mond open blijft vallen: dronken mensen, vrouwen in te korte en te kleine jurkjes, met teveel vlees en op te hoge hakken. Interessant contrast, dat wel. Maar de geur van dat deel van de menigte maakte me om 6.00 u 's ochtends niet heel gelukkig! Begrijp me niet verkeerd, dit is niet alleen tot de Britse samenleving beperkt, loop maar eens een rondje door Leiden op 3 oktober 's ochtends zou ik zeggen. Maar toch, het contrast was hier wel erg scherp.
Mijn avontuur eindigde en mijn dag begon. Ik liep terug om mijn fiets te pakken, die ik op Radcliffe Square had gezet: lekker centraal en helemaal leeg. Niet meer, want toen ik terug liep was het morris dancing daar begonnen. Een andere traditie van May Day: een vorm van Engelse volksdans met allerlei patronen, stokken die tegen elkaar worden geslagen en kekke outfits. Zie foto's voor meer. (fiets kon ik na 15 minuten alsnog weghalen..)
Het ochtendritueel diende te eindigen met een ontbijt. Ik kwam iemand van Mansfield tegen, en ging met hem en medestudenten mee. We kwamen uiteindelijk terecht in een restaurantje in de buurt van mijn huis, wat goed uitkwam omdat ik intussen besloten had toch nog maar even terug m'n bed in te gaan. Ontbijt bestond uit een Bloody Mary shot en een complete English breakfast worstje op brood. Die worst was extreem bijzonder, zo kwam de baas ons uitleggen, want 'zijn uitvinding bevatte alle elementen van een goed Engels ontbijt in één worst!'. Nu vind ik worst als ontbijt sowieso niet echt een succes, en nu kwam ik erachter dat dat niet echt beter wordt als je om vijf uur bent opgestaan en eigenlijk alleen maar wilt verder slapen. De Bloody Mary kon ik daarentegen wel waarderen, en bleek een uitstekend slaapmiddel te zijn toen ik om 8.00 u mijn bed weer in sprong. Wat een dag voordat de dag goed en wel begonnen was! Ik had zo dus eigenlijk mijn eigen Dag van de Arbeid, en die had ik zeker gemist als ik niet in Oxford was gaan studeren.
PS: de brug wordt afgezet omdat volgens een traditie uit de jaren '70 studenten van de brug af proberen te springen. Aangezien de rivier maar 2 voet diep is, is dat nogal gevaarlijk...
Abonneren op:
Posts (Atom)
