Ergo!

Ik kan even niets meer schrijven. Gewoon, omdat ik uitgeschreven ben. Ik ben er helemaal klaar mee.



Met die scriptie dus!!!

The Bieb and the Beautiful

Daar zat ik. Voor de tweede keer was ik met de bus afgereisd naar Londen om daar in een bibliotheek een paar kaarten van Rose voor mijn scriptie te raadplegen. Voor de tweede keer zat ik met mijn nummertje in de hand te wachten in de wachtruimte om naar een bureau te worden geroepen om dan een readers pass te krijgen. Voor de tweede keer, omdat ik de vorige keer geen geldig bewijs van adres bij mij had. Ik nog uitleggen geen rekeningen te ontvangen op dat adres, dus dat ik daarom geen electriciteits-, telefoon- of vuilniszakkenrekeningen uit de laatste drie maanden kon overhandigen. En dat die rekening van mijn kamerhuur in combinatie met paspoort en collegekaart toch ook wel vertrouwenswekkend moest zijn. Neen. Ik mocht er niet in. Dus rende ik de dames WC in om daar een potje te grienen om daarna buiten mijn papa te bellen voor wat bemoedigende woorden. Die kreeg ik gelukkig, net als wat meelijwekkende blikken van voorbijgangers. Gauw zette ik mijn enorme zonnebril weer op en keerde ik terug naar Oxford. Zonder bibiliotheekpasje.
Dus toen ik terugging was ik voorbereid. Wederom gewapend met paspoort (mét boevenfoto, dat was misschien ook wel het probleem bedacht ik me opeens), collegekaart én ditmaal met een brief van supervisor én een bewijs van accomodatie van Worcester College stapte ik 's ochtends om 8 uur semiwakker naar het busstation. Na een barre tocht door de ochtendspits wist ik in ieder geval als een ware kenner naar de bieb te komen. Immers, ik was er al eerder geweest. Ik haalde diep adem en toog naar binnen.
Aan mijn vastberadenheid kwam rap een einde toen ik aan bureau één werd geroepen. Een opgetrokken wenkbrauw deed het ergste vermoeden en ja hoor: 'nee sorry, dit kunnen we niet accepteren.' Wat bleek, de verklaring die ik had gekregen was dan wel ondertekend, maar bevatte geen stempel. En zonder stempel geen lezerspas.
Voordat ik het wist biggelden de tranen over mijn wangen. Wat een dramatisch gezicht moet dat zijn geweest. Ik zie het script al voor me: Meisje met grote zware laptoptas en vastberaden blik in haar ogen loopt naar bureau. Gaat zitten en wordt met één zin gebroken. Barst in tranen uit. Stamelt nog de tekst 'Oooh sorry dat ik nu aan uw bureau zit te huilen maar het is de tweede keer [melodramatische zucht onderbreekt het beven] en ik heb volgende week mijn scriptiedeadline'. Mevrouw gaat overleggen met collega, en komt terug.
Toen ze terugkwam vertelde ze me gelukkig dat ik een optie kon krijgen zodat ik in ieder geval mijn materialen al kon bestellen voor wanneer ik terugkwam. Haar collega zou me daar wel even mee helpen. Die collega bleek een heel charmant geval van een jaar of 28 te zijn, die me bemoedigend toesprak en me een glaasje water bracht. Ik voelde me direct een beetje beter. En toen hij daarna ook nog eens zei: 'Niemand van je vrienden hier vertellen hoor, maar ik geef je een maandpas´, veranderde hij terstond in Mijn Held. Na het maken van nog een prachtige foto voor mijn collectie Boeven- en Pafferige Foto's van dit jaar kreeg ik mijn pasje. De opluchting was groot.
Meisje veegt langs haar ogen, tilt zware tas op en probeert enigzins stoer langs de starende mensen op de bank te lopen. Mensen op de bank staren. Laatste shot: meisje schenkt vriendelijke glimlach aan het personeel en verdwijnt uit beeld.
Ik denk dat ze wel doorhadden dat het Ware Tranen waren, en geen gesnik-om-je-zin-te-krijgen. Want die scriptie krijg ik heus wel op tijd af, maar al het harde werken begint toch zijn tol te eisen. Wat een geluk dat ik toen ik de kaartenzaal inliep en aan het werk kon toch nog met plezier naar die kaarten keek.
Mocht ik nog eens teruggaan naar die bieb, dan ben ik benieuwd of er nieuwe problemen zullen zijn. En zal ik natuurlijk ook goed op letten op de gangen of Mijn Held niet toevallig net langs komt vliegen. Wie had ooit gedacht dat het bibliotheekleven zo spannend kan zijn.

Matriculation tralala

Sinds vandaag ben ik officieel lid van de University of Oxford. Ik vroeg me gisteren voordat ik ging slapen af of dat nou anders zou voelen? Zou je opeens gewichtiger door het leven gaan, of zou mijn herseninhoud opeens schrikbarend veel toenemen (lijkt me namelijk een pijnvolle toestand als dat plotsklaps zou gebeuren, moet toch op zijn minst een migraine-achtig effect hebben..)? Enigzins bevreesd werd ik vanochtend dus wel wakker. Ik had al begrepen dat de hele matriculation ceremonie slechts enkele seconden zou beslaan, wat het alleen maar pijnvoller deed klinken. Hoewel, het klonk ook erg aanlokkelijk: met nog 2 weken op de teller tot de thesis deadline zou een langere ceremonie waarschijnlijk te stressvol zijn voor enkele mastergenoten. Enigzins excited was ik ook wel voor deze dag: ik keek er stiekem al best lang naar uit, en het zou weer eens wat anders zijn dan een daglang in de bieb.. Gehesen in mijn sub-fusc* begaf ik me met Raquel naar Mansfield College.
De Matriculation betekent op de lijst van de Universiteit worden bijgeschreven, matricula betekent namelijk lijst. De Dean of Degrees van ieder college neemt zijn pupillen mee naar de centrale locatie, alwaar een ceremonie plaatsvindt. De aanwezige studenten worden in het Latijn gepresenteerd (geen gedoe met uitspreken van ingewikkelde officiële Nederlandse namen helaas, dit gebeurt in een zin voor de hele groep) en daarna wordt slechts 1 zin uitgesproken. Gelukkig werd het geheel opgehipt met een speech over hoe bevoorrecht we toch wel zijn om in Oxford te mogen studeren, en werd ons op het hart gedrukt alle mogelijke kansen te benutten met de laatste grammetjes van onze energie. Blijkbaar was er toch enig besef van de timing in het academisch jaar. Maarja, de matriculation aan het begin van het jaar hadden wij vanzelfsprekend gemist, dus ik was toch wel erg blij mee te kunnen doen met deze bezemwagen-ceremonie.
En hoe voelde ik me na afloop? De woorden van de vice-chancellor hadden hun uitwerking, ik voelde me bevoorrecht! En eveneens niet langer een neppe Oxford student. Toen we naar een pub liepen voor een stevige pub-lunch, voelde ik me een Echte Oxford Student (wat dat ook mag betekenen), en niet langer slechts een Visiting Rewarded or Other Student, zoals mijn collegekaart zegt. Maar ja, die zegt ook dat ik een Matriculated student ben, pas sinds vandaag echt waar. En daardoor voelde ik me toch een beetje een oplichter. De opluchting was groot, de noodzaak van een lunch nog groter. Als matriculated students smaakte de Engelse pub-lunch nog beter dan anders.
En wat ik ook maak van de rest van mijn leven, deze heb ik staan. Ik zie het mezelf al trots zeggen terwijl ik ergens onder een brug in Parijs in een doos woon. En mocht ik beter terecht komen dan dat, dan is het nog steeds cool. Nu die scriptie nog afmaken en daadwerkelijk een diploma binnenhalen. Wie weet doe ik morgen mijn sub-fusc wel weer aan, om de focus te behouden!


Tijdens de fotosessie na de ceremonie werd ons de opdracht gegeven: denk aan je thesis. Dit is het charmante resultaat.. Zie voor meer foto's de fotolink!





* sub-fusc is de officiele kledij die verplicht is voor matriculation en exams en dergelijke: mijn gown, witte blouse, zwarte rok en kousen, zwarte schoenen, zwart strikje om je nek en hoed (mortorboard) in de hand. Kleur van mijn lingerie werd niet gecheckt trouwens..

Koffie, pillen en een wachtruimte. Parijs of Oxford?

Wat was het heerlijk om in Parijs het Franse systeem van van alles de schuld kunnen geven. De aanblik van de roze Barbie-dokterspost op St Michel staat nog op mijn netvlies gebrand. En hier was ik, luttele maanden later, aan de andere kant van het Kanaal. Medische Detective part 2.
Na zorgvuldig berekenen -dacht ik- bleek ik toch een foute inschatting te hebben gemaakt aangaande mijn palet met zes kuub medicijnen voor deze trip. En laten het nou net de anti-hooikoorts medicijnen zijn waarvan ik het einde van de laatste strip angstvallig dichterbij zag komen. Nu is het hier zowaar nog pluiziger en kriebeliger dan in Nederland, dus ik moest en zou die medicijnvoorraad aanvullen. Anders doemde het einde van mijn vooralsnog voorspoedige scriptiewerk en algeheel functioneren (momenteel een tweederangs streven, maar toch hoogst onhandig..). Navraag bij de Boots pharmacy, gewapend met medicijnpaspoort, bijsluiter en strip met wat van mijn laatste blauwe makkers, leidde eerder al tot de conclusie dat mijn Nederlandse recept niet voldoende was. Ik moest een recept hebben van een Britse GP*. Ok, fair enough.
Dus ik besloot dat ik vandaag toch wel mijn slag moest gaan slaan, anders zou het Te Laat zijn. Na een rondje bellen had ik de juiste praktijk te pakken voor mijn college. Op weg naar de praktijk even huur betaald, en daar ging ik op mijn flitsende fiets (mét mandje nog immer) naar de praktijk: efficiënt begin van de vrijdag. Formulieren invullen, daar ben ik inmiddels een ster in dus dat ging soepel. De wachtkamer zelf zou trouwens een briljante setting zijn voor zo'n geniale Britse komedie, maar dat terzijde. Na een paar uur in de bieb was het tijd voor mijn afspraak. Dezelfde dag, wat een luxe! Na meer dan een half uur in diezelfde wachtruimte te hebben gespendeerd (ok, ik weet dat het een wachtruimte heet, maar minstens een half uur is toch opmerkelijk. En toch is het altijd zo) mocht ik naar binnen.
Om daar van een uiterst vriendelijke arts te horen te krijgen
...
dat ik helemaal geen recept nodig heb om tabletten met die werkzame stof te krijgen! Ze had het sowieso al niet zo op die apotheek, wisselde te snel van pharmacist, vertrouwde ze me toe, maar dit sloeg toch wel alles. Ze belde voor de zekerheid toch even een andere apotheek en kreeg de bevestiging dat ik inderdaad gewoon tabletten kon afhalen. Om me vervolgens te vertellen dat ze eerder die dag ook al een Nederlandse patiënt had gehad, of dat misschien familie was? Raden was wat moeilijk, omdat ze netjes vanwege beroepsgeheim geen naam noemde, maar voor zover ik weet heb ik momenteel even geen familie rondlopen hier. Dit was dus in ieder geval een gelegenheid tot wat small talk, maar ja daarvoor had ik de bieb niet hoeven verlaten. Behulpzaam probeerde ze nog of ik niet toevallig nog wat van mijn lijstje wilde hebben, maar na haar ervan te hebben overtuigd voldoende voorzien te zijn toog ik dan toch maar naar de apotheek. Een andere dan de Boots welteverstaan. Om daarna snel een grote koffie te gaan halen. Vertel me zelf graag dat ik haar Frans?/Engels? niet zo goed begreep en dat ze zei dat veel koffie ook helpt tegen te hooikoorts. Voor zo'n boodschap wil ik m'n talenknobbel best even flink shuffelen! Me tegelijkertijd realiserend dat ik het Franse systeem niet van alles de schuld kan geven, blijkbaar gebeuren dit soort dingen ook in het overgeorganiseerde Engeland. Ik nam nog een slok en vervolgde mijn weg terug naar de bieb.

GP = huisarts (General practitioner)

Ode aan de UB mattie

Waarom de UB vriend een ode verdient:
- omdat hij/zij je altijd wil vergezellen voor koffie
- omdat hij/zij je ook vaak verteld dat je door moet werken en niet alweer met pauze mag gaan
- omdat je met hem/haar altijd hersenloze gesprekken mag voeren in de pauzes
- omdat je hem/haar ook de oren van het hoofd mag kletsen over cartoon maps, stereotypen en de Britse foreign policy rond 1900. Toehoorder is intussen toch al geswitcht naar het kanaal 'ik doe net of ik luister maar maak intussen een boodschappenlijstje voor vanavond'
- omdat hij/zij altijd je geklaag aan wil horen over hoe zwaar het is vandaag omdat het maandag/dinsdag/wanneer dan ook is
- omdat je ook heel af en toe mag juichen als het goed gaat. (Zolang je het moment maar voorzichtig uitkiest, anders riskeer je een blauw oog/ dodelijke blik)
- omdat hij/zij soms de reden is waarom je toch nog maar een paragraaf tikt omdat het sowieso gezien zal worden als je alweer naar de internetcomputer loopt om facebook te checken
- omdat hij/zij een reden is om toch 's ochtends je bed uit te komen omdat je beloofd hebt een bepaalde tijd in de bieb te zijn (anders had je jezelf verteld wel een uur langer te blijven en je dus nog eens lekker omgedraaid)
- omdat hij/zij je af en toe eerlijk vertelt dat je een nerd bent (kennis van de realiteit is gezond)
- omdat samen lunchen altijd leuker is
- omdat hij/zij de reden is dat je niet in jezelf zit te praten op de trappen voor de Bodleian
- omdat zijn/haar smsje je wakker zoemt als je net op je boek in slaap bent gevallen
- omdat het zien van zijn/haar gezicht je doet realiseren dat je niet de enige bent die niet zoveel slaapt
- omdat hij/zij je dan alsnog zal vertellen dat je er top uitziet
- omdat je samen kunt dromen over vakanties en scriptieloze tijden
- omdat je alle bovenstaande dingen ook voor de UB mattie doet, en dat een fijne afleiding is gedurende een daglang studeren

Zo fijn om te merken dat ik hier ook vrienden gevonden heb in de bieb, dat doet de oude Leidsche UB-tijden even herleven en maakt het scriptie schrijven een stuk gezelliger. De volgende keer dat ik in de pub ben, beloof ik een toast uit te brengen omdat samen nerden altijd beter is. Maar eerst nog even verder nerden voor het zover is.

Klaar voor de (eind)start?

Na een heerlijk weekendje weg in Londen (ik heb nog nooit een verjaardag gevierd in een hippe stad in het buitenland. Ook nog nooit zover weg van mijn vrienden, maar dat terzijde. Het was top om in een leuke tent in Londen 23 te worden. Mooie score zeg ik.) ben ik nu op het punt aangekomen dat ik al het hele jaar heb zien aankomen.
Ik voel me nu alsof mijn karretje net omhoog getakeld is in een achtbaan, en heel even halt houdt voordat het zo meteen zichzelf met een noodgang de diepte in zal storten. Wel enigzins gecontroleerd natuurlijk, want het karretje zit vast aan een takelbaan. (anders had ik wel een andere metafoor gekozen, zoals bijvoorbeeld een bungyjump.. Duh.) En wanneer het losgaat richting de Grande Finale, dan gaat het ook echt los. Komende weken verwacht ik wel wat loopings, onverwachte wendingen en angstaanjagende zij-effecten. 27 juni is de deadline voor mijn scriptie, dus schokkend vertier gegarandeerd. Ik heb gelukkig nog steeds het gevoel wel controle te hebben, en het gaat allemaal heus wel weer lukken, maar de klok tikt nu hoorbaar.
Dat rollercoaster gevoel komt ook voort uit het feit dat ik weet dat mijn avontuur bijna ten einde loopt. Als ik eenmaal af hebt gezet en de laatste rit richting deadline inzet, dan zal het daarna ook snel over zijn met mijn buitenlandavontuur. Ik heb gelukkig nog ruim een week vrij ingepland in Oxford en omgeving na mijn deadline, maar daarna kom ik al weer naar het Nederlandse!
Dat ik me dit achtbaan risico realiseer, betekent echt niet dat ik nu al ga beginnen met afscheid nemen. Daar is het nog veel te vroeg voor. Maar het betekent wel het inslaan van Red Bull, instantvoedsel en een nog diepgaandere vriendschap met de portiers van de bibliotheek. Want die zullen de komende weken mijn meest geziene makkers zijn.
1,2,3... Here we go!

PS: zie foto's voor een sfeerimpressie van weekendje Londen met Gerjanne, Sarianna en Raquel.
PPS: bedankt voor alle lieve berichtjes, kaarten en pakketten! :)