I want to ride my.....

Ik vroeg me al eens af, wanneer ga ik echt merken dat ik een Nederlander ben? Dat ik niet Frans ben, had ik me al gerealiseerd door de al dan niet met een glimlach gepaarde moeilijkheden die ik af en toe heb met de systemen hier (Parijzenaars vinden geloof ik alles in het leven zwaar, en dus accepteren ze die omslachtige toestanden maar al te graag: lekker weer iets om chagrijnig door te kijken). Maar vandaag voelde ik het opeens. Vandaag móest ik fietsen. Ik keek al weken naar die prachtig glimmende vélibs om vervolgens op te merken dat de metrotrap oplopen al teveel gevraagd was van mijn tere longen. Ai, heuvels trotseren op zo'n zware bolide was dus even niet aan de orde.
Maar vandaag was de dag. Ik voelde het. Misschien kwam het door de hoge concentratie telefoongesprekken met Nederland vanmorgen, waardoor de connectie flink werd aangewakkerd. Of wellicht door de regen die de hele dag met vlagen op Parijs neerdaalde. Hoe dan ook, na een ochtend college en een middaglang zwoegen op mijn paper vond ik dat Het Moment daar was om het Systeem te proberen een fiets te ontfutselen. Want, ik was op het ergste voorbereid. Systemen zijn er hier om zo ingewikkeld mogelijk te zijn!
Na een serieuze voorbereiding, compleet met nekkraken, armen warmzwaaien en checken of ik mijn portemonnaie wel bij me had (altijd praktisch blijven), toog ik naar een rustig vélibstation naast Parc Montsouris dat ik weken geleden al had gespot. Perfecte locatie om met de stalen constructie te vechten indien nodig.
Tot mijn grote verbazing, lukt het mij in één keer een weekabonnementje op mijn Passe Navigo te laden (mijn grote vrind de metrokaart). Mijn angst binnen twee seconden naar een knipperende fiets te moeten rennen, bleek ook ongegrond. Ik kon zelf kiezen welk nummer ik wilde hebben, dus koos ik gewoon het prachtige exemplaar direct links van mij, die banden zagen er tenminste allebei vol uit. Na verstellen van het zadel naar eenzame Hollandse hoogten was ik er klaar voor.
Wat een vrijheid! Daar vloog ik over de busbaan. Om een half uurtje later enigzins trillend tot stilstand te komen in St. Germain. Ik had mezelf al streng toegesproken mijn rijstijl uit Leiden enigzins aan te passen aan de brute verkeersstromen van Parijs. En dat was maar goed ook. Meest angstaanjagende momenten zijn die enorme kruispunten waarop het lijkt dat iedereen tegelijk groen heeft (of groen licht denkt te hebben). Op dat soort momenten ben je blij met die heuvels, dan schiet je tenminste met een beetje vaart over het asfalt.
Na deze verfrissende inspanning smaakte de sushi en het Japanse bier me trouwens nog beter dan anders. Om na het verlaten van Sushi West al wandelend notabene het best te bemerken een Hollander te zijn. Na mijn zorgvuldige verkeersinschattingen op de boulevards en busbanen, vertikte ik het een taxi voorrang te verlenen die die voorrang nam maar niet verdiende. Als een Nederlander groen licht heeft bij een zebrapad, dan zal hij lopen ook! (De Finnen in het gezelschap keer op keer een hartverzakking bezorgend). Neen, voorzichtig zijn bewaren we in Parijs wel voor op de fiets. Maar: zonder helm. Daar doen we niet aan want zulk helmet hair matcht toch alleen maar met een chagrijnig Frans hoofd.