zondag 10 augustus 2008

Hoofdbrekens

Terwijl de trein langzaam optrekt en station Alphen aan den Rijn achter zit laat, zak ik weer weg in mijn gedachten. Gedachten die nu al enige tijd in een onophoudelijke stroom het Tikibad glijbanenparadijs naspelen in mijn hersenpan. Een hersenpan die daar momenteel een beetje oververhit van raakt. Ik zie mezelf niet zo graag in een clichématige 'fase' passen, dat klinkt altijd alsof je zelf niets in de melk te brokkelen hebt. En ik vind het woord crisis ook wel erg heftig. Maar als ik het rijtje nog eens langsga... Constant moe? Check. Veel nadenken? Check. (Voor mijn systeem niets nieuws, maar dat telt even niet). De Toekomst angstaanjagend dichtbij gekomen? Check. Niet goed weten wat ik precies wil? Check. Het eigenlijk best wel goed weten maar niet in beweging durven komen? Ik roep nog net iets overtuigender check. Quarterlife crisis. Van het woord moet ik spugen en zie ik terstond mensen op blokjeskaas- feestjes elkaar aanstoten en ginnegappen dat dat bij de leeftijd hoort. Maar het lijkt er toch verdraaid veel op dat ik er 'zo eentje' geworden ben. Zo eentje die over twee weken afstuderen gaat. Zo eentje die op de drempel van iets nieuws staat. En dan dus eentje met Bindingsangst. Niet zozeer op romantisch vlak (daar heb ik de bindingsangst nog niet gesignaleerd in ieder geval, maar dat kan ook aan de in-activiteit van desbetreffend terrein liggen). Neen, ik heb Ik-Ben-Starter-Bindingsangst. Ik sta te trappelen om met iets nieuws te beginnen, en bedenk van tijd tot tijd de wildste plannen. Om daarna nog eens extra diep in mijn kop thee weg te kruipen en de boel de boel te laten. Toffe toekomst ok, maar nu even niet. Maar, als het nou bij onzekerheid over mijn toekomst zou blijven, dan is het probleem snel te isoleren en gedeeltelijk uit te schakelen: een hardere schop onder mijn derrière en ik heb heus wel wat brieven geschreven en een stap gezet.
Maar zoals de schrijfster van het boek dat ik dit weekend verslond zich iets afvroeg terwijl ze bovenop een berg in Tibet zat, zo stelde ik mijzelf een dezer dagen toevallig dezelfde vraag. Wie.ben.ik? Op een moment zoals het huidige, blijk ik toch weer extreem gevoelig voor existentiële vraagstukken en twijfels. Het Leven, daar heb je het thema weer. Dat over altijd iets in de melk te brokkelen willen hebben, daarvan ben ik er inmiddels wel achter dat het zo niet werkt. Er gebeuren dingen, dingen die je niet voorzien hebt. In sommige gevallen is dat maar goed ook, doordat je ze in al hun heftigheid ook liever niet langzaam had willen zien opdoemen. Maar ze slaan nog steeds met een megaimpact in, vlak naast je hoofd. Maar vooral midden in je hart. En door dingen ga je nadenken. Wie ben ik, wat heeft het leven voor mij in petto en wat heb ik voor het leven in petto? Wat wil ik eruit halen en met welke mensen dichtbij me doe ik dat het liefst? Want van mijn Toekomst ben ik dan wel de hoofdpersoon, ik zie mezelf toch niet graag tot in den treure een solopartij spelen. Het belang van vriendschappen heb ik me ook al eens goed gerealiseerd door een half jaar weg te zijn, ook tijdens deze vragenuurtjes in mijn hoofd bedenk ik me des te meer dat die vrienden er gelukkig zijn.
Als hulp in tijden van organisatorische en emotionele nood is er gelukkig altijd een methode om Het Antwoord niet verder van je weg te zien drijven: lijstjes maken. En een sessie hardlopen met de papa in Bennekomse bossen doet ook wonderen. Eindresultaat: ik zit met beginnende spierpijn, een grote kop thee en fijne muziek op een lijstje te maken. Een lijstje van de zaken die ik deze week echt even moet regelen. En de Grote Toekomstvragen? Ik heb besloten die nog lekker even toekomstmuziek te laten. Mijn werk in het fijnste café van Leiden geeft me de financiële middelen die ervoor zorgen geen acute stress bij het einde tijdperk IBG te voelen én bieden bovendien een invulling aan mijn enigzins lege dagen. En over een jaar of dertig prik ik nog een blokje kaas weg en zeg ik tegen een neefje of nichtje: "Ach, toen ik jouw leeftijd had, had ik er ook last van. Het goede nieuws is dat het wel weer over gaat." En hoe ik dan precies tot die wijsheid ga komen, dat merk ik gaandeweg wel.

9 opmerkingen:

Anoniem zei

Lieve dochter, super gaaf dat je doorgaat met schrijven, en dus ook met denken en nadenken. De inhoud van het verhaal was voor mij na de loopsessie niet echt verrassend. Maar dat ons goede 'runnen' jouw gedachten op een rij schudt doet mij plezier. Wees welkom voor een volgende loop. Maar zoals je weet mag je ook gewoon bellen of aankomen!

p.z.p. (om de afkorting maar Nederlands te maken)

Anoniem zei

Nichtje zegt: "Ach, toen ik jouw leeftijd had, had ik er ook last van. Het goede nieuws is dat het wel weer over gaat."
Heb er stiekem nog steeds een klein beetje last van, maar dat terzijde... Spreek je woensdag!

Kus!

Lisa zei

Lieve Mar,

ik ben zo blij dat je dit hebt geschreven! Niet alleen omdat ik je blog erg miste (kreeg een grote glimlach toen ik de melding van een nieuwe blog zag) maar ook omdat je eventjes mooi verwoord hebt waar ik ook al een jaartje mee rondzeul (niet schrikken nu, misschien is het bij jou al na een maandje over!) Gisteren riep ik dapper tegen mijn ouders dat ik vanaf nu al mijn geld opzij zou zetten om mijn wereldreis te bekostigen... Vandaag ben ik banen aan het spotten op internet en stiekem een kijkje aan het nemen bij andere MA's. Ik deel graag mijn onzekerheden met iemand, zeker met iemand die het zo mooi onder woorden kan brengen! Snel een bakkie thee doen dan maar?
Liefs Lisa

Anoniem zei

En deze oude taart;) heeft dat al meegemaakt, hihi, maar kan zeggen dat als je dan een baan hebt gevonden dat het dan vanzelf na een paar jaar weer begint te borrelen... (hhmmm leuke bezigheid, hihi) dus ik denk dat we daar ons hele leven last van houden!
Nou ik ga maar weer even nutteloos op internet surfen (wat betekend hyves, facebook, people.com etc. etc.),
spreek je snel,
xHomieA

Daria zei

Hai Marleen!

Nou, je bent inderdaad niet de enige hoor! Na een lange vakantie probeer ik nu ook al een maandje voor dingen te solliciteren, lastig hoor! Ik probeer me overal op te orienteren. Een geschiedenisstudent heeft de luxe en de handicap een brede opleiding te hebben... Als je wilt, kan je me best eens emailen hoor mail(at)dariajanssen.nl
groetjes
Daria

Anoniem zei

Ha pop!
Jouw blog is een goed excuus op het boek Dertigers Dillema's aan te schaffen - en dan mag ik het daarna van je lenen om me voor te bereiden op 2010. Aiaiaiai.
Voor nu, werkze en tot over twee weken, als je n echte master bent! xxx

Anoniem zei

Hoi Marleen,
Ik ben jouw blog entry gaan lezen omdat ik gisteren ook tot diep in de nacht wakker ben blijven liggen met dit soort vragen...dus bedankt voor je openhartigheid! Je bent inderdaad niet de enige met al deze hersenspinsels momenteel. Heb nog een masterjaar te gaan in Parijs, maar alsnog voel ik dat de grote Beslissingen steeds dichterbij naderen. Vrienden zeggen dat alles wel met de tijd op zijn plaats terecht komt, maar wat doen we in de tussentijd?
Groet,
Olivia

Anoniem zei

Wat heerlijk dat er nog steeds lijstjes bestaan om orde te scheppen.
Succes met nadenken. Janke

Alexandra zei

Hoi Marleen, wat een goed stuk! Ik heb de afgelopen tijd met plezier je blog gelezen, je schrijft inderdaad heel leuk en het doet oude Europaeum tijden herleven. Lijstjes maken is altijd goed, en je gaat vast weer veel nieuwe leuke dingen meemaken. Mijn oude Europaeumgroep heeft sinds het afstuderen in zeker vijf nieuwe landen gewoond en was verspreid over meerdere continenten- leven na Europaeum is minstens zo leuk. Veel succes en plezier met je nieuwe plannen en we komen elkaar vast wel weer tegen in het Leidse!

Groeten Alexandra (net terug uit Japan)