vrijdag 11 juli 2008

Thuiskomst

Na het afgelopen half jaar in verschillende steden, landen en vanzelfsprekend dus ook verschillende huizen te hebben gewoond heb ik mijn kunnen wel bewezen van het snel wennen op een nieuwe stek. Toen ik terugkwam naar Leiden dacht ik dat deze intrek dus een eitje zou worden. Als ik er al twee maal in wildvreemde omgeving in geslaagd was me na twee dagen ergens thuis te voelen, dan moest het in mijn eigen huis toch wel sneller kunnen. Niets is minder waar.
Na terugkeer (met een vertraging van 2 uur, doorgebracht zittende in een stilstaand vliegtuig) en ontvangst van mijn sleutels uit handen van Zus was het moment daar. Ik draaide de sleutel in het slot en stapte na een half jaar mijn eigen huis weer in. Verkerend in een stuk stoffigere staat, veroozaakt door de verbouwing door mijn huisbaas. Vol verwachting klopte mijn hart toen ik mijn kamerdeur opende. Ik herkende het nog. Mijn spullen stonden er nog. Maar toch voelt het anders als er een half jaar iemand anders in je domein heeft gewoond. Je thuis is toch letterlijk je terugvalbasis, de plek waar je je terugtrekt om tot jezelf te komen. En als iemand anders dat dan heeft gedaan op diezelfde plek met een nogal andere leefstijl, dan is dat best een vreemd gevoel. De oplossing voor orde freaks zoals ikzelf is dan dus het letterlijk naar buiten vegen van andermans aura. Een half jaar mocht het haar thuis zijn, nu was het mijn beurt weer. En dus sloeg ik aan het luchten, schoonmaken en schuiven met meubels. En langzaam zag ik mezelf weer terugkomen. De meubels zette ik wel anders neer dan voorheen, om een gevoel te voorkomen dat ik terug bij af ben. Mijn avontuur is ten einde, en mijn kamer moet nu mijn thuisbasis weer worden, om klaar te zijn voor de nieuwe avonturen die op komst zijn. Het ophangen van mijn foto's en het schoonmaken hielpen al enorm. Maar wat hielp me deze week gek genoeg het meest om me weer thuis te voelen?
Het langsstuiven van twee brandweerwagens toen ik op de Breestraat liep. Na een paar maanden Parijs en in mindere mate ook Oxford ben ik haast immuun geworden voor het geluid van sirenes. Ieder moment van de dag hoorde ik daar wel iets langsjammeren. Maar de Nederlandse sirenes hebben een ander effect op me, en hebben dat altijd al gehad. Allereerst is het geluid van Nederlandse sirenes voor mij veel herkenbaarder als signaal van een foute boel. Maar het is vooral het gevoel dat mij altijd direct bekruipt als ik sirenes hoor en de wagens zie rijden. Het gevoel van onheil bekruipt me en knijpt zachtjes mijn keel dicht. Dat had ik in Parijs en Oxford in veel mindere mate. En ondanks het feit dat ik me in beide steden ook meer dan thuis voelde, besefte ik me opeens een groot verschil toen ik verder zeulde met mijn boodschappen. In Leiden kijk ik altijd welke kant de wagens op rijden en bedenk dan direct welke vrienden van mij in die richting wonen. En dat geeft toch aan dat dit nu mijn echte thuis is. Ik liep door, liep mijn huis in en keek nog eens om mij heen. Mijn thuisbasis, compleet met foto's en kaarten van alle avonturen in Parijs en Oxford omdat die ook nog steeds mijn thuis een beetje zijn. Maar toch, nu voelde ik het. Ja, Marleen is weer thuis.

4 opmerkingen:

Anoniem zei

Welkom thuis Marleen!!

Home sweet home:) je kan mooi schrijven


xxx

Anoniem zei

mooi stukje. thuisgevoel en andere soorten geluk, zitten nu eenmaal vaak in kleine dingen. Prettig eigenlijk ...

Roelien zei

Ha zus,
Ben blij dat je weer thuis bent! Kunnen we weer lekker terrasjes pakken en eten. Gaat toch zo een stuk makkelijker dan met een paar 100 km tussen ons in!
Liefs Mei

Anoniem zei

Nu ook ik weer in Nederland ben, nog even een reactie:
welkom thuis! En hoe gaat de titel van de weblog er nu uitzien??

d.w.p.