donderdag 19 juni 2008

The Bieb and the Beautiful

Daar zat ik. Voor de tweede keer was ik met de bus afgereisd naar Londen om daar in een bibliotheek een paar kaarten van Rose voor mijn scriptie te raadplegen. Voor de tweede keer zat ik met mijn nummertje in de hand te wachten in de wachtruimte om naar een bureau te worden geroepen om dan een readers pass te krijgen. Voor de tweede keer, omdat ik de vorige keer geen geldig bewijs van adres bij mij had. Ik nog uitleggen geen rekeningen te ontvangen op dat adres, dus dat ik daarom geen electriciteits-, telefoon- of vuilniszakkenrekeningen uit de laatste drie maanden kon overhandigen. En dat die rekening van mijn kamerhuur in combinatie met paspoort en collegekaart toch ook wel vertrouwenswekkend moest zijn. Neen. Ik mocht er niet in. Dus rende ik de dames WC in om daar een potje te grienen om daarna buiten mijn papa te bellen voor wat bemoedigende woorden. Die kreeg ik gelukkig, net als wat meelijwekkende blikken van voorbijgangers. Gauw zette ik mijn enorme zonnebril weer op en keerde ik terug naar Oxford. Zonder bibiliotheekpasje.
Dus toen ik terugging was ik voorbereid. Wederom gewapend met paspoort (mét boevenfoto, dat was misschien ook wel het probleem bedacht ik me opeens), collegekaart én ditmaal met een brief van supervisor én een bewijs van accomodatie van Worcester College stapte ik 's ochtends om 8 uur semiwakker naar het busstation. Na een barre tocht door de ochtendspits wist ik in ieder geval als een ware kenner naar de bieb te komen. Immers, ik was er al eerder geweest. Ik haalde diep adem en toog naar binnen.
Aan mijn vastberadenheid kwam rap een einde toen ik aan bureau één werd geroepen. Een opgetrokken wenkbrauw deed het ergste vermoeden en ja hoor: 'nee sorry, dit kunnen we niet accepteren.' Wat bleek, de verklaring die ik had gekregen was dan wel ondertekend, maar bevatte geen stempel. En zonder stempel geen lezerspas.
Voordat ik het wist biggelden de tranen over mijn wangen. Wat een dramatisch gezicht moet dat zijn geweest. Ik zie het script al voor me: Meisje met grote zware laptoptas en vastberaden blik in haar ogen loopt naar bureau. Gaat zitten en wordt met één zin gebroken. Barst in tranen uit. Stamelt nog de tekst 'Oooh sorry dat ik nu aan uw bureau zit te huilen maar het is de tweede keer [melodramatische zucht onderbreekt het beven] en ik heb volgende week mijn scriptiedeadline'. Mevrouw gaat overleggen met collega, en komt terug.
Toen ze terugkwam vertelde ze me gelukkig dat ik een optie kon krijgen zodat ik in ieder geval mijn materialen al kon bestellen voor wanneer ik terugkwam. Haar collega zou me daar wel even mee helpen. Die collega bleek een heel charmant geval van een jaar of 28 te zijn, die me bemoedigend toesprak en me een glaasje water bracht. Ik voelde me direct een beetje beter. En toen hij daarna ook nog eens zei: 'Niemand van je vrienden hier vertellen hoor, maar ik geef je een maandpas´, veranderde hij terstond in Mijn Held. Na het maken van nog een prachtige foto voor mijn collectie Boeven- en Pafferige Foto's van dit jaar kreeg ik mijn pasje. De opluchting was groot.
Meisje veegt langs haar ogen, tilt zware tas op en probeert enigzins stoer langs de starende mensen op de bank te lopen. Mensen op de bank staren. Laatste shot: meisje schenkt vriendelijke glimlach aan het personeel en verdwijnt uit beeld.
Ik denk dat ze wel doorhadden dat het Ware Tranen waren, en geen gesnik-om-je-zin-te-krijgen. Want die scriptie krijg ik heus wel op tijd af, maar al het harde werken begint toch zijn tol te eisen. Wat een geluk dat ik toen ik de kaartenzaal inliep en aan het werk kon toch nog met plezier naar die kaarten keek.
Mocht ik nog eens teruggaan naar die bieb, dan ben ik benieuwd of er nieuwe problemen zullen zijn. En zal ik natuurlijk ook goed op letten op de gangen of Mijn Held niet toevallig net langs komt vliegen. Wie had ooit gedacht dat het bibliotheekleven zo spannend kan zijn.

5 opmerkingen:

Anoniem zei

Kwam het uit je tenen?Jammer dat je niet gefilmd bent.Succes hoor,met de laatste loodjes.Janke

Anoniem zei

Aaaaah! Wat ben je toch een lekker wijf. Ik wil een optie op het script en boek je voor mn eerste Hugh School / College movie. Gaaf.
Geniet van de laatste loodjes. 'cause you 'll be back!!!

Anoniem zei

Geinig stukkie weer nicht!
Ik zeg: nadat mijn kinderboek af is gaan wij samen eens iets briljants schrijven, al is het alleen omdat Smit & Smit zo mooi staat op de kaft... :-)

Sterkte met alle scriptie-stress (ècht, er komt een eind aan... ik kan het weten) en eh, stay safe my beautiful snowflake!

xxx Anne-Marizzle

P.s. Je hebt toch wel tijd om, geheel in oranje gehuld, FOEBAL te kijken hè?

Anoniem zei

Dochter, ik ken het geluid. En het gezicht. En de houding.

Fijn dat er helden zijn in deze boze wereld. En persoonlijk vind ik het fijn dat wij - mannen - daar bij horen. Streelt mijn ego.

Bij de weg: ik word wel heel nieuwsgierig naar dat geweldige werkstuk. Zijn het alleen plaatjes of is er ook nog tekst??

d.w.p.

Anoniem zei

Homie!
Net als je d.w.p. wordt ik wel erg benieuwd naar je prachtige scriptie! Nu al de woorden, het komt wel goed uit jouw mond te horen doen mij goed!
Ik weet dat je het kan en het is lekkerder als dat zonder nachtenlang doorhalen gebeurt ;-)!

Veel liefs xXxA