donderdag 22 mei 2008

Elijah, de Blackwell's en bloody hell!

Na de heerlijke film Paris van Cedric Klapisch te hebben gezien terwijl ik in Parijs woonde (ach en wee, dat lijkt lang geleden!), begonnen mijn ogen te glinsteren bij het zien van de posters voor een ware Oxford film. Nu kan ik natuurlijk de nodige portie Oxford binnenhalen met het kijken van Lewis en Inspector Morse, maar dat bewaar ik wel voor na terugkeer in Nederland. Nee, The Oxford Murders beloofde een waar spektakel te worden. Ok, de poster zag er een klein beetje als een Da Vinci Code rip-off uit, maar wie weet was het een goed verhaal! Ik keek de middag voordat ik naar de bios ging even de trailer bij mijn trouwe vriend imdb.com (de enige reden dat ik af en toe wat kennis bezit die in de buurt komt van filmkennis). Best veel angstig uitziende hoofden en een portie bloed. En dat gecombineerd met wiskundige raadsels. Die raadsels vind ik na het maken van wat selectietests met ruimtelijk inzicht vragen en sommen niet erg eng meer, maar de combinatie met moorden.. Kon ik dat wel aan?
Het bleek meer een kwestie te zijn of mijn buikspieren het wel aan zouden kunnen. May I remind you, dit was dus geen komedie maar een soort thriller. maar wat heb ik gelachen. Plot? Slecht. Plotwendingen? Zelfs voor minder scherpe filmkijkers waren er geen verrassingen. Taal? Stel je heerlijke Britse zinsneden voor zoals 'Bloody hell!' maar dan uitgesproken door een Amerikaan die niet kan acteren en dus klinkt als.. juist. Een Amerikaan. Liefdescènes? Hilarisch. Stel je een vrouw in de keuken voor, die slechts gehuld in een schort spaghetti staat te koken. Om het helemaal af te maken daarna de voltreffer van Elijah Wood: 'It's just me, you and the spaghetti'. .. Slechts eerbiedige stilte is hier gepast. Die enge hoofden? Bleken gewoon goed geknipte shots te zijn, niks spannends aan. Beelden van Oxford? Kijk, now we're talking. Dat maakte deze filmtrip dan wel weer geslaagd. Het blijft fantastisch om personen in een film rond te zien lopen door je eigen favoriete boekenwinkel, langs de bieb waar je uren doorbrengt, langs cafés waar je eveneens uren doorbrengt. Dat was er heerlijk aan, en bovendien heb ik door de elkaar opvolgende lachsalvo's genoeg buikspieroefeningen voor weken gedaan. Toen ik de bioscoop uitliep, ving ik een Nederlandstalig gesprek op van een echtpaar achter me. Zonder me ermee te bemoeien (die mensen zijn ook lekker eens weg en denken dat niemand ze kan verstaan) vroeg ik me af of de ontgoochelde grijns op hun gezicht ook iets te maken zou hebben met mijn favoriete zin uit de hele film: 'Let's run away together, far from here. Far from Oxford, where there are no books!' Juist, tijd om weer lekker terug naar mijn boeken te gaan.

5 opmerkingen:

Anoniem zei

Lijkt me dan inderdaad geen film om naar toe te gaan!
Vanaf deze week draait Paris in het filmhuis dus daar moet ik dan ook nog zeker heen!

liefs XhomieA

Roelien zei

Ha zus ;-)

Kan me alleen maar aansluiten bij je Homie.
Liefs May
ps. Elijah is best leuk toch?

Anoniem zei

Toch wel fijn om na je vorige stuk te kunnen lezen dat je tijd neemt om naar de film te gaan.In Oxford heb je toch na Morse en Lewis het gevoel dat je de film weer ziet.Liefs Janke

Anoniem zei

Je bent een echte bibliofiel!

En blijf werken aan je buikspieren.

d.w.p.

Unknown zei

Ja, nee, wat een erge film!! Die heb ik dus in... Parijs gezien! Met twee Engelse vriendinnen en kei-hard gelachen, en commentaar geleverd. De film was nog uitverkocht ook, dus kennelijk had hij een goede review gekregen... rare jongens hoor, die Fransen! :)

X Carlijn