maandag 28 april 2008

de Wesp en het Dagelijks Leven

Toch is het mooi hoe snel je went aan een nieuwe situatie (als je geluk hebt tenminste). Door de verhuizingen die er in een pastorie toch wel bij horen ben ik er door de jaren heen nogal aan gewend om te verkassen en in een nieuwe plaats te gaan wonen. En ik merk nu dat dat zijn vruchten afwerpt. Op kamers in Leiden? Spanning en sensatie, maar dat kwam puur door het feit dat ik alleen en extreem volwassen -dacht ik- Op Kamers Ging. Parijs? Ok, natuurlijk een spannende verandering maar na twee dagen voelde ik me er thuis. En nu Oxford. Ik betrapte me er vandaag op dat ik het al zo normaal vind om hier rond te lopen! Vrij hilarisch als je bedenkt dat ik vier weken geleden nog in Parijs rondliep met preventief liefdesverdriet, en twee weken geleden Leiden verliet met enige weemoed. En nu? Ik vind Oxford heerlijk, had mijn weg snel gevonden en voel me echt al thuis. Zonder van mijn verhaal een soort Douwe Egberts reclame te willen maken, het voelt wel echt goed! En als je je ergens thuis voelt, dan voelt het ook alsof je daar hóórt rond te lopen. Maar het sterkste gevoel is daarbij tegelijk dat het zo onwijs bijzonder is dat je er bent. Als ik heimwee zou hebben, zou ik daar helemaal niet bij stil staan, maar ik word nu regelmatig gegrepen door een gevoel Dat Alles Zo Bijzonder Is In Oxford. En af en toe, dan kom ik even met beide benen op de grond terecht.
De spannende gintonic-feestjes van dit weekend heb ik helaas gemist, omdat ik ziek was. Dat zijn nou typisch van die dingen die je doen realiseren dat je ergens een leven leidt met alle normale dingen. Ziek in je bed liggen met de gordijnen dicht bijvoorbeeld, terwijl de zon heerlijk straalt buiten.
Maar de Award voor het grootste down-to-earth moment van deze week gaat naar... Het Wespincident. Ik heb op mijn kamer zo'n raam dat je bovenaan en onderaan helemaal open kunt schuiven. Lekker om wat frisse lucht in mijn kamer te krijgen, en gezien de ranzige stoffige vloer staat dat raam dus vaak open. Maar blijkbaar was er op die vloer iets lekkers te vinden: al twee dagen achtereen kwam er steeds een wesp naar binnen gevlogen om mijn vloer, bed en koelkast (jaja) te besnuffelen, dan weer naar buiten te vliegen en wederom terug te keren. Tot nu toe was het gelukt het beest buiten te sluiten door de ramen op het cruciale moment alle-bei te sluiten (best een knappe manouvre want het beest was best snel). Maar, gisteren kwam ik de kamer ingelopen nadat ik een douche had genomen, en ik hoorde mijn kleine vrind al bijna door de deur heen zoemen. Aargh, hij was weer binnen. En als je dan in je kamer een wesp staat op te jagen en tegelijkertijd je handdoek omhoog probeert te houden, dan voelt dat Heel Gewoon. En als je dan alle buren tegelijk flasht door op het juiste moment het raam dicht te knallen, daarbij helaas twee handen nodig hebt en dus genoodzaakt bent de handdoek los te laten, ach dan is dat zeker Heel Gewoon. Mijn buurmannen hebben genoten denk ik. O, en die wesp, die zat tussen het raam. Morsdood, dat dan weer wel. Als het een echte Bridget Jones scene was geweest, was het beest me razend te lijf gegaan toen ik het raam na enige tijd voorzichtig weer opende. Dat bleef me bespaard.
En die momenten dat je weer met beide benen op de grond staat, die maken de ervaring alleen maar beter. Want daardoor realiseer ik me juist wel weer hoe exciting het is om hier drie maanden rond te lopen. Als ik daar af en toe een minder leuk maar eigenlijk hilarisch moment voor mee moet maken, so be it. Die zouden me in Leiden ook zijn overkomen namelijk.

Nieuwtjes van de week:
- studeren is nu echt begonnen: nog acht weken voor de scriptie te gaan. College is vandaag ook begonnen, ik heb een college in de week en dat is op maandagochtend. Lekker begin van de week dus!
- Hoera, ik heb de laundry service gevonden. Heerlijk, om de hoek van mijn huis in een Worcester gebouw kan ik de wasmachines en drogers gebruiken. Hoef er niet bij te blijven, dus kan tussendoor mooi terug naar huis lopen om Zaken Te Regelen.
- Hoe kan het ook anders in deze mininederzetting: Ik kom op straat bekenden tegen. Whoo, ik woon hier nu echt.
- Ik heb vorige week het hoogste bedrag ooit voor een brief naar Nederland betaald. Spoedgevalletje, dus kon niet per gewone post. Ai, dat is dan 35 Pond.... Dat zijn best veel schoenen!! ;)
- Er liepen vandaag twee eekhoorns op de trap naar mijn voordeur. Ergo.

4 opmerkingen:

Roelien zei

Whoehoe! Dat klinkt echt weer heel leuk, je blog ;) de wesp, de feestjes en een ranzige kamer...

Mijn werk is nog steeds erg leuk, maar wel vermoeiend.

Nog veel succes met je scriptiestress, wespenstress etc.

Love,
May

Anoniem zei

He jammer ben ik weer te laat! ;)
En dan 35 pond betalen en dat de post staakt.... je zal het maar hebben....
liefs xA

Anoniem zei

Hebben ze in Engeland geen ordinaire vliegenmeppers? Lijkt me handig voor je,aan.Wij willen er ook wel een meenemen.Maar dat is misschien wel te laat.Stel dat de broertjes en zusjes op zoek gaan.
groeten Janke

Anoniem zei

Een verlate reactie - maar wel met brede grijns - van een voormalige pastoriebewoner en nu de eigenaar van een eigen huis. It's not a house but home!

d.w.p.