Misschien leuk idee voor een Duchamp?

Ok, ik weet dat ik al uitzonderlijk veel aandacht heb besteed aan de wc's van de Residence Robert Garric. Maar ik moet er toch weer wat blogruimte aan op offeren en ik overweeg zelfs een boek te schrijven. Na wat ik vandaag bij het openen van de deur aantrof... Van dat boek zal trouwens het hele verhaal zich dan in deze ene ruimte afspelen. Dat er een thrillerelement in zal zitten, lijkt me evident. Dat ik die wc's vervelend vind, door de deuren en door het ongewenste meegenieten van de geluiden van buur-pleezitters, moge na het vorige wc-bericht duidelijk zijn. Maar dat deze ruimte ook de gelegenheid biedt voor surrealistische schouwspelen is nieuw voor me. Meestal beperken de opgeroepen gevoelens zich slechts tot irritatie, woede en verzuchting. Oja, en heimwee naar Nederlandse wc's. Zo vond er afgelopen weekend weer een feestje plaats in de salon. En die feesten hebben altijd hun invloed op de staat waarin de wc's verkeren. Sinds afgelopen zaterdag heb ik bijvoorbeeld de keuze uit WC 1: verkeert in topstaat, nu met nog wat extra hardnekkige remsporen en WC2: met bijzonder decoratief rode wijn patroon op de rand en een souvenir van alle schele mannen vóór de pot. Moeilijke keuze, dat begrijp je.
Maar van het schouwspel van vandaag kon ik slechts stil worden. Geen gezucht, geen geklaag. Vandaag bleef ik met open mond en sleutelkaart nog in de hand enkele seconden in de deuropening staan. (Terwijl mijn hersenen dus overuren draaiden om alvast de inleiding voor mijn boek op te zetten). Na het openen van de deur, zag ik niet alleen de vertrouwde salondeurtjes voor de twee wc's. Neen, ik voelde aanwezigheid. Ik. Was. Niet. Alleen.
De aanwezigheid zou zich trouwens snel aan mij openbaren. Uit een van de twee wc-deuren kwamen heel parmantig twee duiven gelopen. Ze liepen op hun gemak naar het raam en vlogen naar buiten. ... Wat ze daar deden, is me een raadsel. Romantisch tortelduif-onderonsje? Badsessie in de pot? Een overlegmeeting met de WC-eend? Het werd me in ieder geval duidelijk dat ze al langer binnenwaren: sporen op de grond duidden op enige spanning bij de beestjes.
Geef toe, ook al zijn wc's over het algemeen niet zo heel erg boeiend, als je er dit soort taferelen aantreft moet je toch toegeven dat je geest enigzins geprikkeld wordt . Dat wordt dus flink pennen voor dat boek. Ok, eerst mijn papers voor komend weekend maar eens schrijven en ach ja mijn scriptie heeft misschien ook voorrang. Maar heb in ieder geval vastgesteld dat een surrealistische thriller met psychologische elementen wellicht beter verkoopt dan een verhaal met teveel details over viezigheid en medewcgebruikers. Al zie ik stiekem wel een glansrol weggelegd voor mijn zwijgzame Japanse buurman.