Poppendokter

Van het rijtje 'situaties waarin u in het buitenland wellicht kunt komen te verkeren' volgens de taalgids kan ik weer een hoofdstuk afstrepen: na 'op het politiebureau', ben ik vandaag geslaagd voor 'bij de dokter'. Waar ik mijn ogen uitgekeken heb. Omdat mijn verkoudheid na 3 weken niet meer te bagatteliseren viel, mijn stem nog immer niet terug is én ik een goede bronchitis vreesde, besloot ik mijn geluk in de pharmacie nogmaals te beproeven, leek me na de Strepsils van vorige keer een uitdaging. Gezien het feit dat ze je in Frankrijk zo'n beetje alles zomaar meegeven, ging ik op jacht naar antibiotica. Maar neen, blijkbaar had ik hier de grenzen van de vrijgevigheid van Franse pharmacies bereikt (of misschien de grenzen van verscherpte EU regelgeving). Voor antibiotica diende ik echt een recept te hebben. En dus werd ik naar een dokterspost gestuurd. Avontuur 334 in Parijs. Gelukkig ook gelegen aan mijn geliefde Boulevard St. Michel hoefde ik er slechts 50 meter voor te lopen. Eenmaal de grote voordeur door en na het beklimmen van de trap in wat een luxe appartementen complex leek, kwam ik binnen in een soort Mattel dokterspost. Dat de flyer van het centre médical saint-michel fluo-roze was, had me niet kunnen doen vermoeden hoe deze toko eruit zag. Barbie-, barbieroze. En dan niet een paar details, maar overal. Zelfs de lampen gaven een getint soort licht af. Niet erg bevorderlijk om je beter te laten voelen trouwens, maar dat terzijde.
Afspraak maken lukte, als moest ik met mijn ziekige hoofd wel vragen of ze voor de zekerheid het tijdstip even op wilde schrijven. Seize quarante is gewoon te ingewikkeld als je je niet lekker voelt, dan ben ik zeker voorstander van klokkijken met 12 getallen max i.p.v. 24. Iets wat me dan ook weer prima leek passen bij het Barbiethema.
Toen ik 's middags terugkeerde, werd mij weer eens te meer duidelijk dat ik in Frankrijk was. Verschillende rijen natuurlijk, eerst één om mij te melden, vervolgens met het verkregen formulier naar een box hobbelen en daarna op mijn beurt wachten. Gelukkig, zo wist ik in ieder geval weer scherp in welk land ik was. Of ik verzekerd was, kon ze natuurlijk ook vrij weinig schelen: zolang ik nu maar cash afrekende.
Toen ik eenmaal de deur openging van Cabinet 8, waartegenover ik al drie kwartier naar een roze TLbalk zat te staren, hoopte ik -en verwachtte ik eerlijk gezegd door het interieur- een Ken look-a-like als dokter. Of op zijn minst een blondine met benen van 2 meter, wespentaille en cup 70F als het een vrouw was. Een vrouw was het, maar dan een met menselijkere afmetingen, die me kundig ondervroeg en onderzocht. Dat ik bepaalde woorden niet in mijn standaardvocabulaire heb (zoals longen, hoesten en snuiten) deed me bijna zakken voor het eindexamen van dit hoofdstukje. Waarop de dokter me in ieder geval één illusie niet ontnam. Ik was nog steeds in Frankrijk, dat ijlde ik gelukkig niet. Want deze hoogopgeleide vrouw van een jaar of 40 wist me pinnig te melden dat ik toch maar geluk had iemand te treffen die bereid deze paar kraters in mijn Frans kennis op te vangen in het Engels. Ziek of niet, bij een dienstverlenende instantie of niet, internationaal vaccinatiepunt of niet, hoe beroerd je je ook voelt en hoe karig je hersenen op dat moment ook werken, je hebt je toch altijd maar aan te passen aan het Frans. Met mijn recepten in de hand verliet ik het Cabinet, terwijl ik onderwijl mijn blik over het gemêleerde publiek in de wachtruimte liet gaan. Nu maar hopen dat zij ook allemaal wisten te slagen voor het Franstalige Barbie-examen achter de deur.