woensdag 13 februari 2008

Overdenking, met dank aan Miele

Maandagmiddag begaf ik mij met mijn wastas naar de wasserette. Er is in ons gebouw ook een wasmachine (maar dat is weer zoiets dat we delen met ongeveer 70 man) dus ik prefereer de wasserette op Boulevard Jourdan. In Leiden loop ik ook altijd naar de wasserette in de straat, dan zie je mij het Noordeinde weer afstrompelen met een grote tas, intussen mijn huisbaas vervloekend dat we geen wasmachine in huis hebben. In Leiden geef ik de was altijd af bij de Splash, om na een dagje ub'en de tas weer op te halen, 'wassen, drogen, 30c?', 'ja graag meneer'. Ik ben haast vrienden geworden met de meneer van de wasserette, als wij elkaar tegenkomen op de Breestraat zeggen we zelfs gedag. Toch een van mijn diepere contacten met de Leidse middenstand, mijn contacten met de Friese bakker daargelaten natuurlijk. Maar goed, ik schrijf deze blog niet om over Leiden te vertellen, het ging hier om mijn wasavonturen in Parijs. Daar liep ik, de boulevard af om na zo'n tien minuten de wasserette te bereiken. Maar mijn waszelfstandigheid is hier duidelijk groter dan in Leiden, want bij deze wastoko doe ik alles zelf en wacht ik op een bankje met mijn medewassers.
De vorige keer was ik tijdens het draaien van de machine op stap gegaan om de omgeving van de wasserette te verkennen, maar omdat ik maandag nog steeds een beetje ziekig was, leek het mij verstandiger rustig binnen te blijven zitten. Ik had een boek meegenomen, maar kon me niet echt concentreren. En zo kwam het er opeens op neer dat ik 38 minuten naar een draaiende wastrommel heb zitten turen. Heerlijk meditatiehulpmiddel, zo bleek, want ik overdacht daar zittend op het gammele bankje voor een wasmachine mijn Leven. Mijn eerste conclusie was dat het toch extreem bijzonder was dat ik naar een wasmachine zat te kijken. En dan niet zomaar een wasmachine, maar specifiek die machine. Niet omdat het toevallig een Miele uit de jaren '50 betrof, maar omdat ik op dát gammele bankje zat, tegenover díe machine IN PARIJS. Voordat ik wegging uit Leiden dacht ik weleens na hoe het dagelijkse leven zou zijn als je weg bent. Want het is geen vakantie van een paar maanden, je vestigt je ergens voor een paar maanden om daar te leven. Dus ook de boodschappen moeten worden gedaan, de waserette moet worden gelocaliseerd et cetera. En nu zat ik daar, en ik kon er niets aan doen maar De Grijns verscheen op mijn gezicht. Tuurlijk, het dagelijks leven gaat gewoon zijn gangetje en ik kan niet beweren dat ik altijd fluitend door de plaatselijke supermarkt loop omdat boodschappen doen nou zo fantastisch is, maar daar in de wasserette had ik wel degelijk een realisatiemoment hoe bijzonder het is dat ik zomaar naar Parijs kán verhuizen, om dan daar al die dagelijkse dingen te doen plus alle extra's die een vreemde stad je te bieden heeft. Dit verblijf in de Franse hoofdstad zal een apart hoofdstuk in Het Leven van Marleen worden, dit vormt gedeeltelijk hoe ik ben en wellicht ook zijn zal in de toekomst. Je verhuist naar een andere stad, en dan niet zoals vroeger met een heel gezin of zoals in je eerste jaar naar een nieuwe stad samen met een hele lichting andere eerstejaars. Deze verhuizing reikt over lands- en taalgrenzen en ik geloof dat ik me maandag goed realiseerde hoe ingrijpend dat is. Want ook met nieuwe vrienden en mastergenoten in de buurt, jij bent daar, jij bent alleen. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik me hier eenzaam voel, het tegendeel is waar. Maar ik voel me wel zelfstandig, op mijzelf staan, en het is best een prettige conclusie dat dat fijn aanvoelt. Dit is Mijn Leven. Mét alle connecties met Nederland: alle banden met Nederland zijn natuurlijk niet doorgeknipt of losgeslagen. Het maakt de ervaring juist extra bijzonder omdat dit (Parijs en straks Oxford) in mijn leven gebeurt waarin hiervoor andere dingen zijn gebeurd in (voornamelijk) Nederland, en wie weet wat er nog gaat komen.
Ook het dagelijkse leven vormt je, alle dingen die je meemaakt en hoort, voelt en doet. En mijn overdenking voerde me verder. Ik kan me er namelijk over blijven verbazen dat niemand anders voelt en denkt wat ik voel, dat niemand op precies dezelfde manier naar een draaiende wasmachine kan kijken en dat niemand anders daar dan precies die gedachten bij heeft. Bedenk jezelf bijvoorbeeld eens als jij uit een raam van de trein kijkt, niemand ziet precies wat jij ziet en niemand zal daarbij precies aan hetzelfde denken of hetzelfde liedje in zijn hoofd krijgen. (Dit is geen pleidooi om jullie te laten realiseren hoe bijzonder Ik ben, maar het ik bedacht mij maandag maar weer eens hoe bijzonder het is dat we allemaal andere, eigen individuen zijn!)
Vreest niet, ik ben niet een van die Parijse intellectuelen verworden die nog slechts in de beroemde pose van het beeld van Rodin in een café kunnen zitten, ik geniet gewoon nog steeds met volle teugen van mijn verblijf hier. Maar dat plezier wordt wellicht wel intenser door af en toe zo'n overdenking bij een wasmachine.

(PS: en mam, natuurlijk moest ik ook nog even aan beer Pipeloen denken,:D)

8 opmerkingen:

Roelien zei

Ha Mezus,

Je klinkt al bijna als een echte intellectueel ;) maar ben inderdaad niet bang dat je niet meer gewoon jezelf bent! Ik geniet van je verhalen en kan niet wachten tot morgen!!!!!!! Op naar de kapper, en de biba's

Liefs en Bisous Mai

Anoniem zei

En dat allemaal door een wasmachien..... ;)

Ik zeg tot zondag, kan je weer op de bank komen hangen (het liefst achterste voren en onderste boven)!

xHomieA

Anoniem zei

Heb je het ondergoed ook aan de oren opgehangen? janke

Anoniem zei

Wat een inzicht. Ik tol achter de pc van zoveel filosofische en deze bijna nieuwe manier van existeren. Leven met hoofdletter, het is geen Sartre, maar wie dan wel?
Het is goed om te merken dat de dagelijkse klussen mensen wijzer maakt. Lijkt me een goede stelling voor de verdeling van taken binnen relaties.

Gaat het verder goed? (na je gisteren gezien en gesproken te hebben, wet ik het antwoord natuurlijk al lang!)

p.s.p.

Anoniem zei

Hallo homie!
Na het zien van een fijn pulp programma gisteravond ben ik toch een beetje bezorgd om je... Als je weer terug bent in Parijs moet je kleine, psychopatische Japannertjes, die je een gedicht over kannibalisme willen laten lezen, maar vriendelijk, doch beslist bedanken. Google Issei Sagawa maar eens, brrrrrrrrr.
Veel plezier in het Nederlandse en tot sprekens.
XXX Lisa

Anoniem zei

Hey Mar!

wilde je even laten weten dat ik met heel veel plezier je blog lees! Je kan echt goed schrijven. Ben heel benieuwd hoe m'n eigen ervaringen in het buitenland zullen zijn straks, ik hoop net zo positief als die van jou!!
xx

Anoniem zei

Heeey mar,

mooi dat je zo geniet.
ik moet eerlijk zeggen dat je afgelopen crijdag echt straalde je bent al een echte parisienne... ;)
En dat is toch een mooi compliment toch?

Die overdenkingen van je Leven zijn best belangrijk zo af en toe... Zo hou je kijk op je hele leven en idd alle bijzonderheden.
Zoals leven in Parijs en oxford straks.

Schrijf ondertussen vrolijk door, want je hebt genoeg enthousiast publiek. ;) including me

Liefs GJ

Anoniem zei

ben een tikkeltje laat met het lezen van deze blog, maarrrrrrr
ik heb dezelfde overpeinzingen als ik naar mijn wasmachine kijk (en dat is niet eens een Miele, maar een Zanussi ;-) ). Dat draaien, spoelen, heeeeel hard en dan weer stil staan, fascinerende gedachtes levert dat altijd op ;-). God, ik denk dat Anna nu denkt: waarom ken ik 2 mensen die zoooo raar zijn ;-). tot snel he, dikkie dik!
kusje esmee